Help! A monster!

Met langzame zetjes kwam Ullin vooruit. Ze deinde op en neer met het kabbelende water boven haar. Na een tijdje te hebben gezwommen werd ze moe, en liet zich maar een beetje meedrijven met de stroom, af en toe naar de oever kijkend, of er geen gezelschap aankwam. De keren dat ze niet naar boven keek keek ze naar beneden. Het water leek er zwart en duister. Rillend zwom Ullin weer wat naar boven. Men zei dat er een zeemonster rondzworf. Pure onzin natuurlijk wie gelloft er nou.. Ullins hart stond stil. Twee gele, twinkelende lichtjes schenen haar kant op. De ogen staarden echt in die van haar, maar verdwenen toen weer. Ullin slaakte een piepgeluidje uit. Vlug zwon ze met de stroming mee naar dichterbij de oever. Achtervolgde het haar? Ze kneep haar ogen stijf dicht. Had ze het zich verbeeld? Snakkend naar adem deed Ullin haa ogen weer open, niks te zien. Dit keer hield ze haar blik op de bodem gericht, wat nu? Als dat monster hier echt rondzwierf.. Dan zou ze misschien niet eens meer kunnen Digivolven! Ze drukte zich tegen de modderige oever aan, haar ogen nog steeds op het diepe gericht..

Vrolijk en onschuldig hupte hij rond langs het water. Er was niets waar hij meer van hield dan in de buurt van het water zijn. Nou ja, eigenlijk hield hij ook wel heel erg van spelen, slapen en eten, maar toch, water was ook leuk. Het was een leuk spel om elke keer weg te springen als er golfje aankwam. Dat was iets waar hij zich prima mee kon vermaken. Zijn grote ogen keken over het water, maar voor zo ver hij kon zien waren er vandaag geen andere digimons. Het zou leuk zijn om met een andere Fresh te kunnen spelen.. Nadat hij eventjes zijn spelletje met de golven had gespeeld, hupte hij weer iets verder weg van het water, om zich lekker in het gras te nestelen. Na het spelen moest hij altijd even uitrusten, zodat hij er daarna weer vol tegen aankon. Speurend keek hij over het water, hij had gehoor dat er een groot eng iets in het water leefde. Het had hem zo bang gemaakt dat hij het water niet meer in durfde, maar enkel nog bij de oever durfde te spelen. Hier op het land was hij in ieder geval veilig. Tevreden bromde hij even, terwijl hij zijn ogen sloot. Lang hield hij zijn ogen niet gesloten, hij vond het veel leuker om naar het water te kijken. Plotseling viel hem iets op dat niet in het water hoorde, maar hij kon niet goed zien wat het was. Nieuwsgierig hupte hij weer dichter naar het water toe, om te kijken wat het was. Zelf viel hij wel op, met zijn rode kleur die nergens in het landschap paste. Datgene dat hij in het water had gezien had een veel minder opvallende kleur gehad..

Snel bewoog Ullin naar zich naar boven. Een Digimon! Ze hoopte dat ze de Punimon niet aan het schrikken had gemaakt. Ze liet een eenvoedig glimlachje zien. Haar oogjes staarden in die van het rode wezentje. Ze had hem zien springen aan de kant. Ze had het een beetje vreemd gevonden, maar stiekem ook wel grappig. Zijn rode kleur stak vel af tegenover het groene gras en de zanderige oever. De uitsteeksels op zijn hoofd zagen er grappig uit. Het gaf hem iets. Zijzelf zag er vast zo saai uit. Voor haar weet had ze niks op haar hoofd, en onder haar kop kon ze ook niks ontdekken. Ze slaakte een geirriteerde zucht. Kon ze maar op het land lopen. Daar was vast veel meer dan hier. Alleen maar een eng wezen dat hier ronddwaalde. Eeuwigheid. Daarom was ze zo blij met het gezelschap van de Punimon. Goed, ze kon nog niet praten. Dat zou ze kunnen, over een tijdje. Daar was ze wel blij mee. Opgelucht dartelde ze wat rond in het water en hield de Punimon goed in de gaten.

Dat wat hij had gezien in het water bleek niets minder dan een Poyomon te zijn. Het was altijd leuk om een andere Fresh te ontmoeten en in zijn ogen twinkelde pretlichtjes. Ze had een interessant vorm, want behalve een gezicht leek ze niks te hebben. Een plotseling gevoel van trots overspoelde hem. Hij had toch mooi drie uitsteeksel op zijn hoofd, die zij niet had. Zijn ogen volgden haar door het water. Wat dapper dat ze helemaal alleen in dat water durfde te zwemmen, al leek alsof ze weinig keus had. Piepend hupte hij iets naar voren, zodat de uitloop van golven hem net bereikten. Het water voelde lekker en hij piepte nogmaals enthousiast. Verder durfde hij nog niet. Hij wilde ook zwemmen, maar zou dat nooit zo goed kunnen als de Poyomon. Vrolijk sprong hij op en neer, piepend van plezier bij het zien van de spetters die telkens opspatten als hij neer kwam in het water. Met enige moeite wist hij het voor elkaar te krijgen om de spetters op de Poyomon af te laten gaan. Uitdagend keek hij haar aan.

De Punimon begon vrolijk te piepen. Ullin kneep haar oogjes samen. Hij sprong naar de golflijn en hupte daar op en neer. Ullin deinde mee met de golfjes die later Punion zouden bereiken. Hij piepte vrolijk. Toen Poyomon nog iets dichterbij kwam kreeg ze water in haar gezicht. Dit keer was het geen golf die haar overspoelde, slechts wat druppeltjes. Uitdagend keek Punimon haar aan. Ze dook onderwater, nam een boel water in haar mond en sproeide het vervolgens over Punimon heen. Triompfantelijk straalden haar oogjes. Ze liet zich niet zomaar nat sproeien! Poyomon piepte wat, haar ogen boven water. Ze zou er nu vast raar uitzien, maar zo kon ze tenminste wegduiken voor Punimons gespetter. Ze zwom een paar keer opzij en dook een keer onderwater. De temeratuur van het water was aangenaam, en zodra ze naar beneden ging werd ze lekker warm. Ze was ook wel gewend aan deze temperatuur, al een hele maand was dit haar thuis.

De Poyomon verdween onderwater en hij staarde argwanend naar de plek waar ze was verdwenen. Wat moest dat gaaf zijn, die onderwaterwereld.. Een wereld die hij waarschijnlijk nooit zou ontdekken op de manier dat Poyomon dat kon. Eindelijk kwam ze weer omhoog, maar goed kon hij haar niet zien. Een straal water werd op hem af gesproeid. Automatisch schoot Punimon naar achter, licht geschrokken. Toen hij echt doorhad wat er gebeurd was, besefte hij dat het niet eng, maar leuk was. Hij piepte vrolijk en schudde zijn hoofd - dus zijn hele lichaam- heen en weer van plezier. Het water voelde lekker en het zorgde ervoor dat hij iets dieper durfde. Hij voelde zich best wel stoer toen hij weer naar voren hupte, nu iets dieper het water in. Het was een leuk gezicht om alleen haar ogen boven het water te zien. Zelf was hij nu voor de helft onderwater, voor hem al heel wat. Hij draaide wat rondjes en deed vervolgens een verrassingsaanval, de paar zielige druppels die de Poyomon bereikten vielen zwaar in het niet bij haar 'aanval'. Vastberaden om haar te overwinnen in het watergevecht kneep hij zijn oogjes samen. Vervolgens sprong hij omhoog om met een plof weer in het water terecht te komen. Zijn plan had gewerkt, het water schoot alle kanten op toen hij neer kwam. Opgetogen keek hij haar aan.

De volgende pogingen tot wraak van Punimon waren niet echt slagend. Kleine druppeltjes vielen voor haar in het water. Ullin keek semi-ongeduldig naar Punimon. Deze maakte vervolgens een gigantische sprong en kwam in het water terecht, zo, dat alle grote spetters haar kant op gingen. Ze kneep haar ogen en mond dicht tegen het water. Dit was niet eerlijk, dat kon zij niet! Met bedenkelijke ogen staarde ze zijn kant op. Toen verzon ze iets. Ze dook onderwater en kwam boven met allemaal slierten op haar hoofd boven. Ze trok een gevaarlijk gezicht en gromde, ook al leek het meer op een piepje. Snel schudde ze alles weer van zich af. Ze hoopte dat Punimon haar voor monster had aangezien. Ze glimlachte en piepte opgewekt. Ze draaide wat rondjes om haar eigen as en stond vervolgens weer stil. Ze had het wel grappig gevonden! Nou maar niet hopen dat hij té erg geschrokken was.

x Ik ben eigenlijk al gedigivolved, maar hier ben ik nog Poyomon.

Zijn ogen bleven op haar gericht na zijn sprong en hij was blij dat zijn plan gelukt had. Het voelde slim dat hij dat helemaal zelf bedacht had. Later zou hij vast sterk en stoer worden. Poyomon verdween weer onder water. Geduldig wachtte hij af wat er zou gebeuren, zonder de plek waar ze verdwenen was uit het hoog te verliezen. Het wat bewoog en er kwam iets omhoog. Geschrokken sprong hij weer achteruit, zachtjes piepend. Pas toen het monster de slierten weg schudde had Punimon door dat het gewoon de Poyomon was. Stiekem schaamde hij zich dat hij zich zo in de maling had laten nemen. Door de glimlach was hij niet boos op haar, eigenlijk was het heel erg slim van haar geweest. Hij piepte ten teken dat hij het grappig vond en hupte weer het water in. Plotseling werden zijn ogen groot van schrik en hij hupte snel naar achteren, luid piepend. Hij hoopte nu dat Poyomon zou denken dat hij het echte monster had gezien, dan had hij haar mooi terug gepakt zeg!

Opgelucht over Punimons reactie schoot Ullin weer naar hem toe toen hij het water inkwam. Blij piepte ze, maar haar gepiep werd overstemd door het angstige gepiep van Punimon. Hij deinsde achteruit. Vlug draaide Ullin zich angstig om. Ze zwom zo dicht tegen de oever dat ze bijna op het land zat. Toen ze doorhad dat er hier geen monster zwom draaide ze zich om naar Punimon. Ze gromde zacht en deed alsof ze boos was, maar kon haar glimlach niet onderdrukken. Dat had hij mooi verzonnen! Ze spetterde wat water naar hem om hem een beetje te plagen. Toen zwom ze een eindje weg, langs de oever. Ze keek naar Punimon en wenkte hem met piepjes. Ze had wel zin in een eindje zwemmen. Ze hoopte dat dat voor Punimon niet te ingewikkeld was, aangezien hij alleen maar hupsjes kon maken. Maar tegen die tijd Zou Ullin wel even stoppen en konden ze weer gewoon verder spelen.

Hij piepte vrolijk toen ze zich angstig omgedraaid had en hem dus geloofd had. Soms was hij best trots op zijn slimheid. Al was zij haast net zo slim. Even was hij bang dat ze echt boos was op hem, maar gelukkig zag hij al snel een glimlach. Hij schudde zich uit nadat ze weer water naar hem gespetterd had, hij vond het een leuk spel. Nieuwsgierig volgde hij haar met zijn grote zwarte ogen toen ze verder weg zwom langs de oever. Uit haar gedrag maakte hij op dat hij haar moest volgen. Springend en plonzend door het water volgde hij haar. Aan de oever was het gelukkig niet zo diep, dus hij kon haar goed volgen. Al was zij natuurlijk een stuk sneller. Dapper ging hij iets dieper, hij ging dicht tegen de poyomon aan zwemmen en deinde een beetje mee op de golven. Nu vertrouwde hij op haar, zo diep was hij namelijk nog nooit geweest. Vrolijk piepte hij wat naar haar, zou hij nu echt gaan leren zwemmen? De oever zou hij nu nog in één sprong kunnen halen en hij wist niet of hij dieper zou durven.

Op het begin was het te voelen dat Punimon een beetje nerveus was, maar hij begon haar langzaam bij te houden. Hij ging zelfs nog iets dieper. Blij piepte Ullin. Ze was blij dat ze de Digimon had kunnen aanleren hoe hij moest zwemmen. Een paar keer dook Ullin even onderwater. Ze liet een spoor van kleine bubbeltjes achter. Ze zwom een paar keer onder de Punimon door, en als ze bovenkwam piepte ze vrolijk. Ze had echt het gevoel er een vriend bij te hebben. De Punimon had geen poten, maar hij bleef half drijven. Het was vooral de stroming die hen mee voerde. Hij piepte een paar keer vrolijk. Mooi, hij had het dus ook naar zijn zin. Ze lieten de plek waar ze elkaar ontmoet hadden achter zich. Ullin glimlachte toen ze merkte dat Punimon wat dichter naar haar toe was gekomen. Het was een fijn gevoel dat hij haar vertrouwde. Het zag er grappig uit, een rode Digimon, deinend op de golven.