A new life..

Met kleine hupsjes maakte Kitsune zich een weg in de richting van het meer. Ze had verschrikkelijke dorst gekregen omdat ze op Coela beach zout water had gedronken. Oke, dat was ook niet het slimste te doen, maar hoe kon zij dat nou weten? Het enige wat ze wist was dat het water heel erg vies smaakte... Ze boog zich ietsjes naar voren, en slokte wat van het water op. Het was verfrissend en prettig, maar nog steeds voelde de kleine Relemon zich raar. Het was alsof haar data aan het veranderen was. Plotseling voelde ze zich helemaal niet lekker meer, maar op hetzelfde moment.. Beter dan dat ze zich ooit had gevoeld. Plotseling begon haar vachtje te gloeien, en voelde ze zich groter worden. Geschrokken piepte ze, en de gloed begon weer af te nemen. Ze lag niet meer met haar hele gewicht op de grond, hoe kon dat nou weer? Voorzichtig schudde ze zich wat uit. Ze had pootjes! Ze was gedigivolved! "Wow.." Zei ze zachtjes.

[Ik kan praten 8D]

Zijn vleugeltjes waren klein, te klein om mee te vliegen. Of tenminste, niet voor lang. Hij hupte en vloog een heel klein stukje. Toen plofte hij neer op de grond. Auw, dat was niet slim. Burst hupte nu maar gewoon vooruit, en landde op zijn hele gewicht. Voor hem zag hij een klein, geel bolletje met een grote, pluizige staart. De vacht van de Digimon begon te gloeien en na een piep was ze groter, met een grotere staart, oren en.. pootjes! Die wilde Burst ook! Hij hupte vlug naar de Digimon toe, en bleef iets achter haar staan. Misschien viel hij wel in het water. Daar maakte hij zich niet meer druk om. Hoe kon hij ook pootjes krijgen? "Wow," klonk er, dat zei de gele Digimon. Ook al praten.. Dat wilde hij ook graag. Een zucht verliet zijn mondje en hij keek de Digimon aan. Eigenlijk vond hij zichzelf zo ook wel goed, op een gegeven moment zou hij ook digivolven.

Met grote, nieuwsgierige blauwe ogen staarde Kitsune naar het water naar haar reflectie. Ze hield haar kopje eventjes scheef - voor zover dat lukte - omdat de rimpelingen in het water haar lieten rimpelen. In wat voor Digimon was ze nou dan weer gedigivolved? Een rimpelende Digimon? Ze keek eventjes naar het puntje van haar staart, dat ze nog net kon zien. Nee, zo te zien niet. Een plotseling plofje bereikte haar nieuwe oren, wat kon ze nu scherp horen! Ze draaide zich om, haar vacht verdedigend overeind gezet. Ze sprong naar voren, in een poging de onbekende dreiging omver te deuken. Maar ze remde op het laatste moment af toen ze zag dat het een Jyarimon was. Ze hield haar kopje iets scheef. "Hallo? Jij verdwaald?" Vroeg ze uiteindelijk maar. Pas daarna besefte ze dat het nog niet kon praten.

Hij deinsde achteruit toen de Digimon's vacht overeind ging staan en hem leek te willen beuken. Burst liet een piepje horen en keek weer, er was niets aan de hand. "Hallo? Jij verdwaald?" vroeg de gele bol met de grote staart en de blauwe ogen. Wat probeerde de Digimon hem te vertellen? Hij begreep het niet, en dook een klein beetje in elkaar, voor hoever dat kon. Misschien deed hij iets verkeerd. Even wapperde hij met zijn vleugeltjes. Kon hij nu maar vliegen. Zijn blik gleed naar de blauwe lucht met pluizige wolken. Tenminste, zo zagen ze eruit. Dan kon hij op zo'n wolk gaan zitten en dan daar de hele wereld rondgaan, samen met de wolk. Burst piepte even naar de Digimon, om zichzelf te verontschuldigen, voor het geval hij iets verkeerd had gedaan. Toen deed hij een hupsje vooruit, en keek in het water. Hij was klein en rond, met grote zwarte ogen, een hoekige mond, vleugeltjes, en een rood vachtje. Hij wapperde weer met zijn vleugeltjes. Toen deed Burst een poging tot vliegen, en vloog een paar hupsen. Weer viel hij neer, en hupte weer verder, tot hij voor de Digimon stond.

{SQUEA HIJ IS ZO CUTE *__*}

Kitsune legde haar oren wat verontschuldigend achteruit naar de Jyarimon die haar duidelijk niet scheen te begrijpen. "Sorry.." Piepte ze zachtjes, haar oren nu plat leggende in haar nek. Haar staart veegde iets over de grond toen ze onhandig ging zitten. Alleen nu ze op haar achterwerk zat, konden haar pootjes niet meer bij de grond. Ze wapperde onhandig met haar voorpootjes in de lucht. Haar nekwervels waren niet genoeg ontwikkeld om naar beneden te kijken. Dit vond ze niet leuk! Ze wou niet meer! Ze wou niet meer digivolven! Ze wou gewoon kunnen staan. Nog harder trappelden haar voorpootjes in de lucht en uiteindelijk viel ze achterover, plat op haar rug. Ze kon nog net zien dat de Jyarimon in het water keek. Voorzichtig rolde ze weer op haar voorpoten, alleen maar om te zien dat de Jyarimon probeerde te springen. Ze hield haar kopje ietsjes scheef en probeerde het na te doen, met haar korte pootjes probeerde ze zo hoog mogelijk in de lucht te springen. Maar uiteindelijk plofte ze onhandig neer op de grond.

De gele bol leek zich te verontschuldigen. Dat hoefde toch niet? Het was perongeluk. Hij piepte even. De kleine Jyarimon hupte eventjes en keek de Digimon aan. Die ging op haar achterwerk zitten, en bewoog haar voorpootjes. Het zag er grappig uit. Toen viel ze op haar rug en rolde om. Nadat hij had gesprongen en even vloog, deed ze dat na. Natuurlijk lukte dat niet, zij had geen vleugeltjes en kon niet eens proberen te vliegen. Voorzichtig wapperde hij weer even met zijn vleugeltjes en keek naar de lucht. Hij hield van de lucht en de wolken. Wat hoopte hij graag er ooit eens doorheen te kunnen vliegen. Langzaam legde hij zijn vleugeltjes naar achteren. Hij richtte zich op de gele vacht van de Viximon. Burst wilde ook heel graag pootjes hebben, en zo'n oren. Maar dan moest hij wachten.. Hij keek de Viximon weer aan en wist niet wat hij nu moest doen. De kleine Jyarimon kon niet praten, dus dat werd moeilijk.

Ullin zwom kleine rondjes in het water. Gezelschap! Haar blik stond op een oranje balletje met een pluizig staartje gericht. Haar vacht gloeide en aan haar lijfje groeide twee spitse oren en kleine pootjes. Nog nooit had Ullin een Figimon zien Digivolven. Gehaast zwom ze ernaartoe. In de buurt van het net gedigivolvede beestje zag Ullin een Jyarimon. Zijn rode vliegoren waren bevestigd aan zijn rode bolle lijf. Stil bleef Ullin in het water hangen en keek in de blauwe ogen van de andere Digimon. Ze glimlachte en liet zien dat ze geen bedrijging vormde. Ze maakte sierlijke banen door het water, draaide rondjes en kwam af en toe boven. Toen keek ze weer naar de rode Digimon. Zijn ogen staarden in het water. Zou hij haar gezien hebben? Ullin maakte een hoog geluidje om de aandacht te roepen. Blij dartelde ze in het water; deze twee leken geen grote bedreiging. Al helemaal niet toen de Viximon op zijn rug viel. De oren van de Hyarimon wapperde wat heen en weer. De Poyomon werd er helemaal vrolijk van.

x Mag ik?

De wind blies in haar vacht terwijl ze een sprongetje maakte. Dat was eigenlijk nog best wel leuk ook! Ze was nog nooit zo hoog gesprongen, maar nu had ze ook pootjes om zichzelf mee af te zetten, of niet dan? Ze fronste eventjes nadenkend toen de Jyarimon haar vreemd aankeek. Had ze soms iets fout gedaan? Nou ja, praten had duidelijk geen zin, dus wat kon ze nu dan doen. Ze zwiepte met haar staartje door de lucht en wou bijna weer een poging gaan wagen om te gaan zitten. Op het laatste moment deed ze dat toch maar niet. Een hoog piepgeluidje trok haar aandacht, en meteen schoot ze weer in de verdediging, om een paar seconde daarna weer te kalmeren. Voorzichtig trippelde ze weer naar het water. Die Poyomon.. was aan het rennen in het water. Dat was nog nooit bij haar opgekomen! Voorzichtig spetterde ze met haar pootje iets in het water, voorzichtig experimenterend.

[Ik vind het prima hoor ]

Blij met aandacht zwom Ullin naar de Viximon. Deze spetterde voorzichtig in het water. Ineens kwam het in haar op dat de Viximon kon praten. Dingen uitleggen. Hoe zou ze heten? En die rode? Die was duidelijk nog niet gedigivolved, maar ook hun kans zou nog komen. Hoe zou het voelen, Digivolven. Ze zag het al helemaal voor zich. Haar gloeiende lijfje, machtiger, sterker. Hoe zou ze er precies uitzien? Ze wist niet eens hoe ze er nu echt uitzag.. Hier onder water had je nauwelijks een spiegelbeeld. Aan de reflectie van het water had je ook niks. Ze kon zich niet ver genoeg buigen om zich helemaal te zien, dus ook dat was geen optie. Zou ze op het land kunnen lopen, nadat ze gedigivolved was? Ze hoopte het wel. Ze verheugde zich er al op. Maar nu nog maar even klein blijven, voor hoe lang dat ook nog mocht duren.

In het water zat een spookachtige Digimon. Of, het had de vorm van een spookje. Het zag er best grappig uit. Het piepte en deed vrolijk. Het leek geen bedreiging, maar juist aardig. Burst wapperde met zijn vleugeltjes en hupte even. Dat was zijn nieuwe manier om iemand te begroeten. Maar hij focuste zich eerst even op het feit.. Hoe kon een Digimon nu in het water rennen? De Viximon spetterde met haar pootje in het water. Toen rende de Poyomon naar de gele, pluizige Digimon; Waarom kreeg hij geen aandacht? Hij piepte even en keek op. Zijn vleugeltjes wapperden verder en hij hupte, zo hoog hij kon. Puur om aandacht te trekken. Maar na een paar seconden maakte het hem niet erg veel uit. Hij wilde eigenlijk heel graag Digivolven. Ook pootjes krijgen, groter worden, en zoiets allemaal. Waarschijnlijk zou het, zoals hij zich al eerder had bedacht, even duren voordat hij zou Digivolven en groter zou worden. Weer zuchtte hij en keek naar de Poyomon en de Viximon. Had hij de aandacht nu getrokken?

x Van mij mag je er ook in hoor. Wat reageer ik laat trouwens.

Viximon lachte vrolijk toen de Poyomon dichterbij kwam en spetterde nog meer in het water. Dat was leuk! Al werden haar pootjes toch al vlug koud van het water.. Ach ja.. Ze moest het er maar mee doen, of niet dan? Voorzichtig trok ze haar pootjes uit het water en schudde ze deze onhandig om ze droog te krijgen. Maar hoe hard ze ook schudde, ze kreeg haar pootjes maar niet droog! Pas toen merkte ze op dat Jyarimon zat te piepen. Ze draaide zich weer met een klein hupsje om en hield haar kop opnieuw scheef. "Tisser?" Vroeg ze en ze trippelde naar Jyarimon toe. Nu ze nog zo jong was, had ze toch moeite om aandacht te verdelen, dat zou ze later waarschijnlijk nog wel leren, of niet dan?

De Jyarimon was het ergens niet mee eens, want hij begon geinig met zijn vleugels te zwaaien en op en neer te hupsen. Ze zwom naar hem toe en bekeek hem aandachtig. Had hij iets? Ze begon rondjes te zwemmen tussen de twee Digimons in. Dit was nog best gezellig! Had ze nieuwe vrienden gemaakt? Zou ze ze nog eens terug zien als ze nu wegging? Met twinkelende ogen keek Ullin om zich heen. Een klein wolkje zand was opgestoven en hier onderwater kon ze haast niks meer zien. Met alleen haar oogjes boven water keek Ullin naar de Viximon. Had ook zij Jyanimons bewegingen gezien? Het zag er zo lachwekkend uit. Triompfantelijk piepte Ullin. Dit was gezellig. Ze had aandacht, dat was het fijnste. Viximon haalde haar pootjes uit het water en liep naar Jyarimon toe. "Tisser?" vroeg ze geïnterreseerd. Poyomon zwom nog dichterbij, tot haar lijfje bijna de modderige grond raakte. Antwoorden kon de Jyarimon niet, dat wist Ullin wel. Vrolijk keek ze naar de twee.

Eindelijk kreeg hij aandacht. Allebei keken ze naar hem. Tevreden piepte hij, niet hoog, maar op een normale toon, en zachtjes. De Poyomon begon rondjes te zwemmen. Ze dook onderwater en ging toen met alleen haar ogen boven water. Dat zag er ook erg grappig uit. Toen piepte ze weer. Het was gezellig. Ondertussen stond de gele Viximon met haar kopje scheef naar hem te kijken. "Tisser?" vroeg ze. De rode Jyarimon bleef stil, er was niets. Hij wilde gewoon wat aandacht. Hij piepte even kort. Het was wel gezellig hier, maar toch mistte hij actie en wilde hij wat doen. Verveeld keek hij om zich heen, en hupte een keertje omhoog. Misschien kon hij proberen te vliegen! Voorzichtig deed hij een klein hupje naar achteren en hupte toen twee keer achter elkaar. Bij de tweede keer wapperde hij met zijn vleugels, en bleef een seconde of twee omhoog. Toen landde hij, harder dan ooit, op de grond. Alweer deed het pijn. Maar hij kon al beter proberen te vliegen, dus het proberen werd tenminste beloond. Vrolijk piepte hij twee keer, en hupte weer naar de driehoek van Digimon. Daar bleef hij stilletjes zitten. Wat gingen ze nu doen? Hij kon hoog huppen en bijna vliegen, de Poyomon kon zwemmen en de Viximon was al ge-Digivolved. Wat een team. Team..? Waren ze nu vrienden? Hij wiebelde vrolijk met zijn lichaam en wapperde lichtjes met zijn vleugeltjes. Dat deed hij nu wel vaker.

Viximon's oren wiebelden ietwat nerveus. Ze snapte dit niet. Wat wouden deze twee Digimon... Toen ze zelf nog Fresh was had ze al moeite met andere Fresh digimon te begrijpen, maar nu werd het alleen nog maar erger. Ze zuchtte zachtjes en schudde haar vachtje uit. Het begon al iets kouder te worden, en ze was blij met haar vachtje op dit moment. Ze probeerde in Poyomon te prikken toen hij langs 'rende' in het water, maar viel bijna zelf in het water. Onhandig met haar staart zwiepend hield ze haar balans op het laatste nipt. Daarna keek ze weer naar Jyarimon, die een poging deed tot vliegen. Vrolijk lachend probeerde ze hem opnieuw na te doen, door de lucht springende alsof ze op vlinders joeg met vrolijke maar ondefinieerbare geluidjes die uit haar keel kwamen.

Weer ging Ullin half onderwater, met haar mond open. Ze piepte onderwater, en daardoor ontstonden er kleine belletjes. Toen vestigde ze zich weer op Jyarimon. Zijn vleugelsa wapperde onhandig, tot hij echt de lucht in kwam. Voor een paar seconden bleef hij daar hangen, zijn vleugels luid klappend. Zien belande hij met een doffe plof weer op de grond. Hij wapperde wat en hupte weer wat rond. Volgens Ullin was de Digimon blij, tevreden. Viximon leek er niks van te begrijpen. Een koude wind deed Ullin rillen, ze ging wat dieper in het water. Toen porde Viximon haar bijna, waarbij ze zelf half omviel. Het rondspringen van haar zach er belachelijk leuk uit. Wat een gezelschap!

x Tien punten :3

De Viximon probeerde weer te vliegen. Burst piepte eventjes, omdat hij het gewoonweg grappig vond. Toen gleed zijn blik weer naar de Poyomon, de kleine Digimon die op een spookje leek. Die dook onderwater, en maakte belletjes. De belletjes knapten open toen ze aan het oppervlak van het water kwamen. Waarom konden de belletjes niet gewoon doorzweven? Hij schudde even met zijn lichaam. Tevreden met het gezelschap ging hij zitten, en nestelde zich in het gras aan de oever van het meer. Wat was hij moe van al dat denken, huppen en proberen te vliegen. Hij sloot zijn ogen even, en viel eventjes in slaap.

Blijkbaar had hij niet lang geslapen, gelukkig maar. In elk geval was hij nu een beetje uitgerust. Een gaap verliet zijn mondje, en maakte een grappig geluid. Dit was anders dan piepen, wat hij eerst alleen maar kon. Vrolijk wapperde hij met zijn vleugeltjes, nu kon hij ook eens iets anders dan piepen. Burst vroeg zich af wanneer hij nu eens zou Digivolven. Dat deed hij vaker, omdat hij het zo graag wilde, en vergat waar hij over nadacht. Zou hij ook pootjes krijgen? En grotere vleugeltjes? Hij keek de twee andere Digimon wat verward aan.

x Ahw, ik wil ook Digivolven.. D:

x Ik ben al gedigivolved, maar speel hier nog even een Fresh

Moe keek de Jyarimon Ullin aan. Een gaapje ontsnapte uit zijn mond. Het zag er grappig uit, zoals zijn kleine mondje zich open sperde. Wat ging hij doen? Hij ging liggen en liet zijn oren hangen. Hij ging slapen! Het moest ook best vermoeiend zijn, lopen op het land, springen. Zij kon gewoon zwemmen, koste minder moeite. Zijzelf was nog lang niet moe. Ze keek de Viximon aan. Ging hij ook slapen? Na een tijdje te hebben gewacht hoorde Ullin een gaapje. Het kwam uit de mond van Jyarimon. Hij gaapte. Zijn vleugels stonden weer wat omhoog en hij begon er vrolijk mee te wapperen. In zijn ogen zag ze dat hij aan het nadenkene was. Behalve zwemmen kon Ullin bijna niks. Dat maakte het voor haar wat moeilijker zich te vermaken. Zwemmen, rondjes draaien, wat in het water dartelen had ze allemaal al gedaan. Ze wou niet saai overkomen, dus kwam ze op het idee dat ze wou gaan proberen uit het water te springen. Ze ging naar een wat dieper stuk, zwom daar zo diep mogelijk naar beneden. Met een flinke zet schoot ze omhoog. Ze kwam niet ver uit het water, ze sprong tot haar mond. Maar het was haar wel gelukt om wat uit het water te komen, te springen net als de anderen, en daar was ze blij mee.

Viximon keek met een scheefgehouden kopje naar de twee Digimon, die op de een of andere manier moe waren, nou ja, de Jyarimon was moe. Waarom was die Digimon moe? Was hij moe omdat hij zoveel gesprongen had? Zijzelf was nog helemaal niet moe. Het leek alsof er pure energie door haar ledematen stroomde, en ze genoot ervan. Ze wou nog hoger springen, maar daarvoor hadden haar pootjes nog niet genoeg kracht. Maar dat zou nog wel komen, wacht maar. Maar een ander vervelend gevoel maakte zich al snel zijn vervelende, knagende opkomst. Honger. Geergerd schudde ze iets met haar kop en trippelde ze een stukje weg. Ze neusde door wat bosjes heen. Een geur daar liet haar watertanden. Uiteindelijk zag ze de afkomst van de geur. Een klomp paarsige besjes, die een verrukkelijke geur afscheidden. Voorzichtig nam ze een hapje. Dat smaakte prima!

De Viximon had, gelukkig, nog genoeg energie. Ze leek bijna te barsten. Ullin hield haar kop, en daarbij gelijk haar hele lichaam, scheef toen de Viximon zich omdraaide en naar de struiken liep. Wat ging zij daar doen? Ging ze nu al weg? Maar toen zag Ullin dat de Viximon alleen maar ging eten. Besjes, zouden die lekker zijn? Zijzelf at, nouja, wat at ze eigenlijk? Dingen die op waterplantjes groeiden waren al wel genoeg voor haar. Ze dook onderwater en knabbelde wat aan de zoetige blaadjes. Een beetje smakeloos, maar best voedzaam! Na een klein bosje in haar mond te hebben gestopt kwam ze weer naar boven. Ze slikte de laatste paar slierten op en richte zich toen weer op de Viximon en de Jyarimon.

Waren de andere twee niet moe? Nou ja, de gele Viximon hoefde niet te huppen. En de Poyomon kon zwemmen, dat was makkelijk. Hij zuchtte weer. En toen begon er iets te knagen. De kleine rode Jyarimon had honger. Terwijl de andere twee eten gingen zoeken, bleef hij eventjes zitten. De gele, pluizige bol ging eten zoeken in de bosjes. Zijn blik gleed naar de Poyomon, die onderwater dook om iets te eten te zoeken. Nog wat slaperig draaide hij zich om en hupte naar de bosjes. Daar hingen nog meer van die paarse bessen, die de Viximon ook had gegeten. Het was wel wat hoog, hij kwam er immers niet bij. Toen kreeg hij een idee. Vrolijk hupte hij omhoog en nam een hap van de paarse bessen. In een keer had hij ook een bosje te pakken, en hield die in zijn mond. Vlug hupte hij terug naar de oever van het meer, of nou ja, dichtbij de oever. Daar ging hij zitten. Tevreden hapte hij aan de paarse bessen. Jammie! Dat was lekker. En toch had hij nog een vreemd gevoel in zijn buikje.. Ging hij soms Digivolven? Even dacht hij na.. Het werd hij wat saaier, dus piepte hij even kort. Daarmee gaf hij aan dat hij weg ging. Verder op pad. Misschien Digivolvde hij dan wel. Nadat hij zijn bessen op had hupte hij weg, en draaide zich nog eventjes om. Hij piepte, en hupte daarna echt weg.

x Ik ben uit het topic, ik moet namelijk een nieuw topic maken waarin hij ge-Digivolved is.

Het sap van de bessen was op haar gezicht gespat en eventjes veegde ze met haar voorpootje langs haar snoetje heen, nou ja, zover dat ging. Goed kon ze er niet bij, dus daarom gebruikte ze uiteindelijk maar haar staart. Maar.. Nu was haar staart paarsachtig. Met een zacht zuchtje trippelde ze terug naar het water en waste ze haar staart daarin af. Bah, dat was nou nog eens koud. Dus uiteindelijk schudde ze haar staartje maar uit. Daarna keek ze eventjes in het water. Het spookje was ook eten gaan zoeken. Ach ja, dat moest hij zelf weten. Zijzelf had nu al gegeten. Ze keek nog eventjes een tijdje naar het spookje dat aan het rennen was in het water, en daarna ontsnapte er een gaap uit haar mond. Vervolgens keek ze in het rond, waar was de Jyarimon gebleven? Daarna bereikte er een piepje haar oren. Daar was de Jyarimon! Maar.. ging hij weg? Dat was jammer. Ze stak haar staart in de lucht en zwaaide naar hem. "Dag dag!" Zei ze, al klonk het zacht. Ze had haar stembanden nou eenmaal nog niet zo vaak gebruikt.

Ullin merkte dat Kitsune terug was kwam ze weer helemaal bovenwater. Toen ze doorhad dat de Jyarimon vertrok piepte ze zacht. Het was jammer, dat hij alweer wegging. Ze wist nie teens zijn naam. Ze schudde haar kop en piepte hem gedag. Ook de Viximon was bezig met een afscheid. Ze zwaaide met haar staart en riep hem "Dag dag!" na. De rode Jyarimon verdween in de struiken. Waarom zou hij gaan? Voelde hij zich soms niet fijn? Nou ja. Ze zou hem vast nog wel een keer zien, in een battle misschien wel. Ze hoopte maar dat Kitsune ook nog even bleef. Ze moest maar doen wat ze wilde. Ineens zag Ullin een klomp groene zeeslierten. Ze pakte het op, en bracht het in haar mond mee naar boven. Hij was stevig en proefde naar het zoete spul dat zijzelf altijd at. Misschien konden ze er een spelletje mee spelen. Ze gooide de bol groen naar de Viximon, in de hoop een leuke spel te zijn begonnen.