Later i'll be a easterbunny~

Groen, groener, groenst. Ze kon haar geluk niet op. Rubi hupste door de valleien van Primary Village. In elke hoeken en gaten zaten eieren vol met... chocolade. Ze likte haar lippen af toen ze daaraan dacht. Maar zelfs één ei zou ze al amper opkunnen. Ze waren te groot voor haar alleen en het liefst hoopte ze dat ze een ei met iemand zou kunnen delen. Iemand die op haar stond te wachten. Ze zuchtte even toen ze daaraan dacht. Ook al was ze maar één maand, ze had nog steeds geen vrienden. En diep van binnen hoopte ze dat die al gauw zouden komen. Ze was niet zo koelbloedig als haar ene zusje, Safaia. En niet zo'n huilbaby als haar andere zusje, Emerarudo. Ze was zichzelf. Ze zocht naar het grootste ei, maar kon hem nog steeds niet vinden. Ze neuriede ondertussen een klein riedeltje en achter zich voelde ze de grond even trillen. Ze piepte even kort van de schrik. Ze draaide zich om en hupste naar het gene wat het veroorzaakte. Een ei. Ze bekeek het eens goed van alle kanten en er was niks aan te zien. Toch vond ze het raar. Had dit ei echt die trillingen veroorzaakt? Ze hupste van het ei vandaan en ging voor de zekerheid maar op zoek naar een ander ei. Maar ze draaide zich onmiddelijk weer om toen ze de grond weer even voelde trillen van... Het ei. Ze hupste toch maar terug en bekeek het nogmaals van alle kanten. Dit keer ontdekte ze een barstje in het ei. Wat was dit? Er zat toch alleen maar chocolade in. Ze zou het niet gaan proeven, misschien was dit bewegende ding wel giftig. Brrr... daar wou ze niet aan denken. Toch hupste ze deze keer niet weg. Deze keer zág ze ook dat het ei een barstje begon te vertonen. Totdat haar aandacht naar iets anders ging. Ze hoorde een takje achter zich kraken en wist niet meer waar ze moest gaan kijken. Naar het ei? Of naar waar het andere geluid vandaan kwam? En ze wist dat dat laatste níet van een ei was. Zeker niet. Of misschien wel? Ze draaide zich om, maar ze kon niemand ontdekken. Of had ze iemand over het hoofd gezien? Ja. In de struiken voor haar hoorde ze iets ritselen en iets kwam dichterbij. Ze ging iets dichter bij het rare chocolade-ei staan en piepte met enige zenuwen naar diegene, wie het ook mocht zijn. Misschien wou hij ook wat van het rare ei proeven. Als hij het zou durven. Of misschien wist hij wel welke ziekte dit chocolade-ei had. Misschien. Dus ze wachtte met enige zenuwen op degene die daar in de struiken zat. Was hij er al langer? Hmm. Ze wist het niet. Maar ze zou er snel een antwoord op krijgen. Erg snel.

Alea keek tussen wat struiken naar een onbekende Digimon. Deze Digimon keek naar allerlei eieren die in de velden lagen. Ze hoorde de onbekende digimon piepen van schrik om een of andere reden. Toen ze wou gaan kijken wat er was gebeurd hupsde ze per ongeluk op een takje dat op de grond lag. Ze keek om zich heen, zou de Digimon het gemerkt hebben? Vast niet! Alea hupste verder tussen de struiken, op weg naar de digimon. Ineens stond ze stil van de schrik, voor haar stond de Digimon. Het was een jonge Conomon, ongeveer even oud als zijzelf. Ze piepte even en schudde toen alle takjes uit haar vacht.

Rubi hoorde de Digimon naderen en haar ogen stonden met angst. Zenuwachtig wachtte ze totdat ze zichzelf liet zien. Tussen de struiken kon ze al een gele gedaante onderscheiden. De Digimon voor haar kwam uit de struiken en bleef stil staan van schrik. Ze piepte even en schudde al haar takjes uit haar vacht. Ze liet even een glimlach zien aan haar en hield haar staart tegen haar lichaam aan. Ze brabbelde wat en was even vergeten dat ze nog niet kon praten. Ze zuchtte even licht. Dat was best wel vervelend om een In-Training te zijn. Maar het was de moeite waard. Later zou ze een Cherubimon worden, maar welke? Zou ze het slechte pad kiezen of het goede? Ze hoopte het laatste, maar ze wist het niet zeker. Ze had nog niet echt een "karakter", maar dat hadden de meesten nog niet van haar leeftijd. Dat zou nog wel komen, hoopte ze. Ze hoorde en zag het ei naast haar nu nog meer barstjes vertonen en even vergat ze dat de andere Digimon er nog bij stond. Ze zag twee zwarte ogen door de barstjes heen kijken en ze piepte even van schrik. Ze hupsde één stap achteruit en stond nu naast de Relemon, waarna ze haar even aankeek. Wat was dit allemaal? Ze dacht dat dit ei vol zat met chocolade, maar dit was een... digi-ei! Dat was het! De ei barste uit elkaar en een baby Poyomon kwam eruit. Hij zag er wel schattig uit, maar dat werd anders toen hij Acid Bubble op haar gebruikte. Ze zat gevangen in één van de bubbels en de Poyomon rende lachend en piepend weg. Maar zij piepte anders. Zij piepte van angst. Ze vloog in de bubbel boven de Relemon en piepte nog steeds. Ze had haar aanvallen nog niet ontdekt en probeerde daarmee door te blazen de bubbel te sturen. Totdat na de tiende keer de bubbel echt meewerkte! Ze had haar eerste aanval geleerd! Acid Bubble! De bubbel vloog in een snel tempo naar de grond en spatte daar uit elkaar. Ze lachtte even piepend naar de Relemon en keek haar aan. Wat moest ze anders doen? Wacht! Dat wist ze wel! Ze konden net als deze eieren misschien verstoppertje of tikkertje spelen of iets wat daar op leek. Ze hield haar hoofd schuin en met een speelse glimlach keek ze de Relemon aan. Ze piepte even net alsof ze kon praten en ze hoopte dat ze de boodschap doorkreeg.

Een ei achter de Conomon begon te wiebelen en te kraken. Dit moet een Digi-ei zijn, dacht Alea, en het komt nu uit! Geinterreseert hopte ze naar voren om het ei te bekijken. Niet veel later kwam er een Digimon uit het ei, een Poyomon. Geschrokken deinsde Alea terug toen de Poyomon Acid Bubble deed. Gelukkig zat zij niet gevangen in een van die bubbels! Ze zag hoe de Conomon gevangen zat in een van die bubbels en hoe de Poyomon piepend wegrende. Alea keek hoe de Conomon omhoog zweefde en zelfs boven haar zweefde, piepend van angst. Op de een of andere manier leek de Conomon door te hebben hoe ze de bubbel kon besturen. Met open mond keek Alea toe hoe de Conomon de grond raakte en de bubbel uiteen spatte. De Conomon hupste naar haar toe en piepte vriendelijk. Ze wou met Alea spelen! Enthousiast piepte Alea terug, natuurlijk wou ze spelen!

Conomon zag hoe ze geschrokken had gekeken toen ze in de bubbel zag. Gelukkig wist ze een weg om te ontsnappen. Tenminste, die had ze gevonden! En ze had ook gezien hoe ze met open mond had toegekeken hoe ze dat had gedaan. Zeker! Haha! Dat zou ze nooit vergeten. Toen ze naar haar toehupste piepte de Relemon enthousiast terug, zo te zien wou ze ook spelen! Ze liet een glimlachje zien en met haar flap wat eerder op een staart kreeg gaf ze haar een klein duwtje richting een boom, zodat ze niks kon zien waar ze naartoe ging. Ze wou verstoppertje doen, met haar! Ze keek om haar heen en zocht naar een goede verstopplek. Aha! Het gebroken ei van die ene Poyomon! Ze pakte de stukken van het ei in haar bekje en legde ze even verderop naast een ander ei. Ze zette het gebroken ei weer in elkaar en verstopte zich erin. Door een gaatje kon ze met haar grote zwarte ogen spieken of ze eraan kwam. Ruby keek even naar het andere ei naast zich en zag hoe diezelfde barstjes als op haar ei al zat ontstond. Gheghe. Dit kon nog grappig worden. Ze dacht zeker dat zij dat geluid had gemaakt. Nou, dat dacht zij niet! Haha! Toch dacht ze niet aan de consequienties ervan. Wat als de moeder van het ei kwam? Zou ze haar ei meepakken? Misschien, misschien niet. Vast niet. Haar ogen gleden weer terug naar de struiken waar het gele bolletje achterzat. Ze zou vast niet gespiekt hebben? Of wel soms? Hmm. Ze hoopte van niet. Dat zou het spel voor haar verpesten. Maar ja, ze verwachtte van niet. Ze zou wel zien hoe het zou gaan lopen. En snel.