Just doing nothing.

Met kleine voorzichtige hupsjes sprong een kleine witte Digimon op en neer, het was weer eens tijd voor een wandeling. De vorige keer had ze iemand ontmoet, ja, een echte andere Digimon. Maar niet alles was goed afgelopen, nee, dat zou ze zich haar hele leven lang herinneren. Ze had haar angst wel overwonnen, maar was bijna gedood door een grotere Digimon. Nog steeds zag ze voor zich hoe de gigantische rode staart heen en weer zwiepte en grote golven uit het water opstuwde. Even rilde ze en sloot ze haar grote ronde ogen, maar dat was nu voorbij. Waarom kon ze daar nu niet gerust over zijn, ze was er vanaf en kon nu gewoon verder met haar leven! Toen ze na een paar sprongetjes eindelijk was aangekomen bij de rand van het meer slaakte ze een diepe zucht. Ze moest zich niet zo veel zorgen maken, ze moest lol hebben en van het leven genieten! Langzaam boog ze voorover om in het water te kunnen kijken, kleine beestjes schoten snel weg anar het diepere gedeelte om te schuilen voor haar. Sychiko zuchtte weer eens een keer en hief haar kopje op om naar de mooie helder blauwe lucht te kijken, een paar witte dunsige wolken dreven langzaam voorbij. Een perfecte dag om iets te doen, maar ze had geen enkel idee wát. Ze zakte neer op de drogere grond en dacht diep na, misschien zou er wel iemand langskomen en iets met haar doen. Dat was ook gebeurd toen ze bij de zee was, maar misschien was dat wel gewoon dom geluk. Al die vragen en antwoorden raasden door haar kopje, en geen enkele stelde haar gerust..