Sand between my toes! Wait.. I don't even have 'm!

Met een geergerde zucht die uit haar mondje ontsnapte, bewoog Kitsune zich met kleine hupjes voort. Haar staartje zwiepte door de lucht heen terwijl ze weer een hupsje maakte. Het kostte toch behoorlijk wat moeite om dat te doen! Zoals altijd had ze haar oogjes tot spleetjes geknepen, haar ogen waren nog niet volledig ontwikkeld. Maar toch, haar andere zintuigen waren scherp genoeg. Als je achter haar naar het zand keek, zag je alleen maar kleinde deukjes in het zanderige oppervlak, omdat ze telkens een stuk of wat centimeters verder sprong. De zon regende neer op haar vachtje, tot haar grote ergernis omdat het warm was op Coela Beach. Achja, op z'n minst landde ze zacht op het zand, of niet dan? Maar net toen ze zich dat bedacht, landde ze op een scherm. Een zachte piep ontsnapte uit haar keel terwijl dat gebeurde. Had zij weer!

Het kleine blauwe schepseltje bewoog zich voor doormiddel van sprongetjes. Hij kon niet anders; hij had geen benen, noch armen dus slepen kon ook niet. Het enige wat enigszins op een ledemaat leek was een soort van slap hoorntje op zijn hoofd. Iedere keer als hij sprong kwam het omhoog, om vervolgens weer plat naar achter te hangen. Hij leek een licht blosje te hebben op de plaats waar hij wangen… Had. Want contouren had hij niet echt, dus alles was moeilijk te bepalen. Zijn ronde zwarte kraaloogjes straalden, en er brandde een figuurlijk vuur in. Hij was zeker van geweest deze keer echt op verkenning te gaan. Hij mocht dan nog in zijn Fresh fase zitten, bang was hij niet!
Hij werd dat zachte gras, dat weliswaar prettig kietelde, beu. Hij was toe aan een nieuwe ondergrond. Hij had nogal onhandig geprobeerd in een boom te klimmen; maar het bleef bij ertegen op springen, en dan pijn hebben. Meer niet. Want zonder armen of benen kon je nou eenmaal niet klimmen. En nu had hij eindelijk een andere ondergrond! Hierdoor werd zijn zelfvertrouwen aangemoedigd.
Hij bleef stilstaan, keek blij om zich heen. Maar al snel werd zijn aandacht door iets getrokken; een piep geluidje. Het was zacht, en als er iemand was geweest die praatte had hij het nooit gehoord. Nieuwsgierig als hij was hupte hij ernaar toe. Hij herkende het gele bolletje dat een Relemon moest voorstellen al gauw van soort, maar niet van Digimon. Praten kon hij niet, dus staarde hij maar; was zijn enige vorm van communicatie. Hij had geleerd dat als hij naar anderen staarde hij meestal hun aandacht kreeg, dus dan moest het nu ook wel werken!

* Hopelijk kun je er wat mee ^w^!

Een plofje in het zand vlakbij, liet haar opkijken, en meteen probeerde ze zichzelf om haar as te draaien. Toen dat maar niet lukte, plantte ze haar staartje in het zachte zand en wrikte ze zich de andere kant op. Door de spleetjes van haar ogen staarde ze terug naar de Digimon tegenover haar. Duidelijk ook een Fresh. Wedden dat ze sterker was? Haar staartje zwiepte door de lucht, terug starende. Een zacht piepje ontsnapte uit haar mond, in een poging om afschrikwekkend te zijn. Helaas had ze in haar Fresh form nou niet echt de abilitie om afschrikwekkend over te komen, en zeker haar onder ontwikkelde stembanden nog niet. Maar toch, ze bleef terug staren, wie weet zou het werken? Het zachte zand voelde prettig en comfortabel aan onder haar, dus ze zou dat nog wel eventjes vol kunnen houden, en in uiterste nood had ze nog altijd Henshin, haar aanval. Ze zou in alles kunnen veranderen van ongeveer haar grote, alleen zou haar staart nog steeds hetzelfde blijven. Ze was ook niet veel meer dan een bolletje met een staart. Maar wacht maar, dat zou ooit wel veranderen! Het was slechts een kwestie van tijd, dat wist ze zeker. Haar pelsje zette ze toch maar iets overeind, voor de zekerheid.

[[Lol, Fresh spelen is droog x'D]]

Het was duidelijk dat ze hem had opgemerkt. Hij wist niet precies wat ze met haar staart deed, noch dat dat iets met het feit te maken had dat ze zich zo gemakkelijk kon omdraaien in zijn richting; hij was nu nog traag van begrip en het duurde altijd voordat hij sommige acties begreep. Maar hij was pas in zijn tweede fase, het was logisch dat hij niet meer kon dan dit. Niet dat het erg was; iedereen in zijn… Schoenen, als je dat kon zeggen, zou hetzelfde denken als hem. Want wat kon je nou als je een klein blauw bolletje was?
Er kwam weer een zacht piepje van haar kant, leek hem uit te dagen; in zijn ogen. Speels maakte hij een zacht fluittoontje, was zijn reactie erop. Weer kwam dat figuurlijke vuur in zijn ogen, was zoals altijd weer in voor wat avontuur. En als deze Relemon hem avontuur te bieden had, zou hij dat niet afslaan. Hij had geen staart om daarmee in de lucht te zwiepen; enkel dat ding op zijn hoofd. Maar daar leek geen beweging in te komen, of ja niet op commando. Dus liet hij het daar maar bij.
Hij kneep zijn ronde oogjes tot spleetjes; zag dit alles als een staar wedstrijdje. En als ze hem echt zou aanvallen zou hij gewoon wat Acid Bubbles op haar spugen, simpel zat. Hij kende haar soort niet goed genoeg om te weten wat zij allemaal in petto had, maar zijn zelfverzekerde karakter kennende liet dat hem koud. De hele wereld was nu nog perfect, roze geur en maneschijn. En het zou nog wel een tijdje duren voordat het tot hem door zou dringen dat dit niet zo was.

* Maar stiekem ook wel moeilijk x')

[Lol, en nu komt het mensen x'D!]

Zachte fluittoontjes kwamen bij haar oren terecht en gingen haar gehoorgang binnen. Ze had niet eens het flauwste benul wat ze betekenden, maar ze wist wel dat ze haar irriteerden. Het was een hoog, uitermate irritant geluid en dat beviel haar niks. Haar vachtje werd nog pluiziger omdat ze hem alleen nog maar meer overeind zette. Oke, ze had geen problemen met de accommodatie op dit moment, maar deze Digimon wist haar alsnog te irriteren. Kitsune zette zich nu maar schrap, het vuur dat ze in de ogen van haar 'tegenstander' zag, maakte haar alleen maar meer overtuigd dat hij haar plekje, en haar pasgevonden schelp wou inpikken. Ondanks dat ze een paar seconde geleden nog niks met die schelp wou, wou ze hem nu ineens heel erg graag hebben, en was ze vastbesloten dat Chibomon er met geen poot, hoorn of wat hij ook had zou aanraken. Ze wist nu wat ze zou moeten doen! Henshin! Een zacht rookwolkje hield haar eventjes uit het zicht, en toen het optrok was het enige wat er nog lag een steen van ongeveer haar grote. Alleen.. Nog steeds stak het zelfde pluizige staartje eruit. Daar had ze nou net geen rekening mee gehouden.

Lag het aan hem of werd ze om de minuut pluiziger? Het was pas echt erg geworden nadat hij iets terug had ‘gezegd’. Niet dat ze echt spraken, nog dat ze een betekenis uit elkaars geluiden konden maken. Het was net zoals een baby, die voor het eerst leerde hoe hij zijn stembanden moest gebruiken. Er kwamen enkel wat geluiden of klanken uit, maar daar bleef het ook bij. Want meer konden ze nog niet, ze moesten het nog leren en hun stembanden moesten nog aan de druk wennen: en ook verder ontwikkelen.
Hij wou net een hupje doen om dichterbij te komen; tot hij zich bedacht door de plotselinge rookpluim die om de Relemon kwam. Had zij die gemaakt of… Of was het zand dat opstoof? Maar er was geen wind, voor zover hij het voelde. Hij had geen vachtje waar ze mee konden spelen, hij was egaal en glad. Een letterlijk blopje, meer niet. Niet dat hij het erg vond; wat je niet had ervaren in je leven, kon je ook niet missen.
De rook klaarde op, gaf de Relemon weer bloot voor zijn ogen. Onthutst knipperde hij met zijn oogjes; die nog groter werden van ongeloof. Waar was ze gebleven?! Het enige wat er nog in die schelp lag was een steen! Hoe had ze dat – Maar wacht eens… Waar hoorde die staart bij? Die staart zat aan de steen vast, en die had voorheen nog aan die Relemon vastgezeten… Dus dat betekende dat… Ze was een steen geworden! En voor iemand in zijn fase was het best knap dat hij daarachter was gekomen.
Maar hij verpestte het weer door te denken dat ze werkelijk alles kon als steen, ging over in de verdediging. Hij maakte een hoog schel fluittoontje, probeerde hiermee te tonen dat hij zich niet gemakkelijk voelde. Uiteindelijk opende hij zijn bek, werden zijn wangetjes bol en spuugde hij een of ander paars bolletje uit. Maar het vloog zo over de… Steen Relemon heen; hij was nou eenmaal niet goed in mikken.

* Guardian faalt x')

Kitsune's staart lag doodstil in het zand, bewegingsloos. Ze lag compleet bewegingsloos. Al probeerde ze nog steeds dreigend over te komen natuurlijk, wat zou je moeten zonder haar dreiging? En niets was natuurlijk bedreigender dan een steen, of niet dan? Ja, stenen waren zeer gevaarlijk. Als het kon, had ze nu gefronst. Een hoog schel fluitgeluidje klonk door de lucht, en ze gaf een geërgerd piepje als reactie. Had deze digimon nou nog niet door dat ze dat helemaal totaal niet leuk vond? Maar toch zou ze stand houden, ze zou niet aan de kant gaan voor deze Chibomon. Ze zou zichzelf, en de schelp waar ze een minuut geleden nog een hekel aan had, beschermen.
Maar, de Chibomon tegenover haar deed iets wat ze helemaal niet verwachtte. De vacht op haar staart werd alleen maar pluiziger en stekeliger terwijl ze zag dat zijn wangen opgebold werden en een harder piepje kwam voort uit haar stembanden. Wat zou er nu komen? Een steen was toch onoverwinnelijk?! Maar uiteindelijk kwam er een paarsig belletje boven haar hoofd langs. Was dat nou alles? Een piepje uit overwinning kwam uit haar mond en ze hield haar staart omhoog als teken dat ze zich machtig voelde. Maar net op dat moment werkte haar Henshin uit, en stond ze daar, vacht recht overeind, zich stoer voelend, maar zonder krachten. Een beetje teleurgesteld plofte haar staart weer op de grond neer.

Werd hij hier bang van? Nou, als hij eerlijk was wel een beetje. Want wat zou een steen wel allemaal niet kunnen? Dadelijk zou ze hem de genade klap geven, zonder dat hij de kans had gehad zich te kunnen verweren! Want zijn Acid Bubble had gemist, dus dan zou hij vast en zeker nog een keer missen – Nou daar ging hij dan vanuit, op zijn leeftijd trok je nogal snel zo’n soort conclusies; ging er niet vanuit dat er ook andere mogelijkheden waren dan de eerste ervaring van iets.
Als hij kon had hij nu vast zitten rillen van angst, huiverend. Maar het enige geluid dat hij kon maken was dat fluittoontje, dat soms schel was en dan weer heel erg zacht. Maar hoe hij het ook maakte; iedereen vond het irritant, niet dat hij het doorhad. Daar hield hij zich niet mee bezig; en wat zou hij anders moeten doen? Het was zijn enige vorm van communicatie, als je het al zo kon noemen, als hij het zou weten zou hij zijn mond toch niet kunnen houden. De hele tijd stil zijn… Dat zou hem gek maken.
Beschaamd keek de Chibomon naar de grond, schaamde zich voor zijn verlies. Hij was toch een sterke Digimon of niet soms? Nou… Hij zat nog in zijn Fresh fase, maar zij ook! Hij had haar kunnen verslaan, of was ze echt zo sterk? Ze kon immers in een steen veranderen. De blos bij zijn wangetjes werd nog duidelijk dan hij al was; gaf zijn schaamte bloot voor haar spleetoogjes. Niet dat hij zich daardoor meer zou schamen, want hij zou het toch niet snappen.
Er klonk weer een opgetogen fluittoontje van zijn kant; het zouden vast spottende woorden geweest zijn als hij kon spreken, aangezien hij haar met een glim van plezier in zijn kraaloogjes aankeek. Haar krachten duurden dus niet voor eeuwig! Ze zou dus nooit voor altijd die machtige steen kunnen zijn, dus in principe zou hij winnen; want zover hij wist kon hij erg veel Acid Bubbles achter elkaar afvuren… Oké, hij had ook een pauze nodig. Dus dan was het nu een gelijkspel? Blij dat hij niet verloren scheen te hebben – in zijn ogen weliswaar – floot hij weer.

* Dit is zo... Awesome x')
Maar wel lastig ;o
Maar ik ben al op de helft voor volgende fase, dan wordt alles gemakkelijker >D

(( Ik moet nog maar 2 punten voor de volgende fase ;D))

Het ruwe vlak van de schelp sneed weer iets nu ze geen steen meer was, maar ergens was het zeer bevrijdend om dat niet meer te zijn. Ze voelde zich nu in ieder geval niet zo zwaar meer. Toen ze een steen was, zakte ze alleen maar langzaam weg in het zachte zand, maar nu zakte ze minder weg. De Chibomon tegenover haar leek wel te kijken alsof hij dacht dat hij alsnog overwonnen had. Ze kneep haar ogen alleen maar meer samen, het totaal oneens zijnde met de conclusie die ze net had getrokken. Ze zou hem eens leren! En weer probeerde ze Henshin te gebruiken. Opnieuw verspreidde er rook uit haar vacht, maar langzamer en dunner dan eerst. En toen de rook op trok, zat ze daar nog steeds, haar vacht pluizig en recht overeind, een verraste uitdrukking op haar gezicht dat het niet was gelukt.
Met een zacht zuchtje gaf ze zich toen maar gewonnen. Ze had verloren, nu al. Maar ze zou ooit overwinnen, ze zou groter en sterker worden. Uiteindelijk, schoof ze de schelp dus maar met een zacht piepje in de richting van de Chibomon, wat nog best lastig was met haar pluizige staart.

Het was duidelijk dat ze nog niet klaar was; ze was vast net zo vastberaden als hem om dit ‘gevecht’ te winnen. Weer kwam er die rook, en nu wist het blauwe schepseltje maar al te goed wat ging komen: De steen. Hij zette zich schrap; kneep zijn ogen tot spleetjes, maakte zijn wangetjes als bol en bleef gespannen afwachten tot de rook voldoende weg trok dat hij weer wat kon zien. De rook trok om. Hij wou net een Acid Bubble naar haar toe spugen toen hij zich herstelde en hem nogal onhandig terug slikte.
Er was geen steen. Er was nog steeds die Relemon, meer niet. Ha, ze kon haar aanval niet zo snel achter elkaar gebruiken als hem! Dus dat had hij ook gewonnen, hoewel zij dat nog niet wist. Dan was het een overwinning voor hemzelf, om die kennis te hebben. Hij stak zijn kin, als hij die al had, in de lucht; had een trotse houding. Ze had zich gewonnen gegeven. En als prijs kreeg hij een schelp… Ding?
Hij schudde zich; toonde daarmee aan dat het niet nodig was. Hij schoof het schelpje weer terug, ietwat onhandig; liet weer een zacht fluittoontje horen. Zij had hem gevonden, dus hij was van haar. En hij had niet met haar gevochten, als je het al zo wilde noemen, om dat schelpje. Hoewel het een mooi ding was, was het niet van hem. En zij was de eigenaresse, hij niet. En rechtvaardig als hij was; vond hij het suf om dit ding nu zomaar van haar af te pakken, enkel omdat hij had gewonnen.

Die trotse houding van de Chibomon tegenover haar, die liet Kitsune wensen dat ze al kon digivolven. Het zorgde alleen maar voor meer walging in haar kleine brein. Naja.. Geen walging, walging kende ze nog niet. Ze wist wel dat ze dit, en zeker hem, niet leuk vond. Een zachte, hoge grom kwam uit haar keel voor een momentje, om aan te geven dat ze dit totaal niet leuk vond, en dat hij niet te vroeg moest juichen. Alweer dat fluit geluidje. Nee, ze kon er echt niet tegen, helemaal niet zelfs.
Ze fronste eventjes, wat zou ze nu nog kunnen doen. Nog steeds had ze haar de schelp met haar staart naar hem toe geschoven. Maar de Chibomon schudde, wat bedoelde hij daar nou weer mee? Was hij aan het rillen van de angst voor de schelp? Uiteindelijk duwde hij de schelp terug. Een verontwaardigt piepje kwam voort uit Kitsune's mond. Wat dacht hij nou? Dat de schelp niet goed genoeg voor hem was? Of was hij soms zo bang voor de schelp dat hij het niet in zijn buurt wou hebben? In beide gevallen, vond ze het leuker om hem terug te schuiven. Want als hij bang was voor de schelp, kon ze misschien toch winnen, en als hij zichzelf te goed vond voor de schelp, zou ze hem dwingen om hem toch aan te nemen. Want ze was wel zo eigenwijs dat ze hem daartoe wou dwingen. Het zand hoopt op onder de schelp terwijl ze hem weer verschoof, een klein hoopje veroorzakend. Meteen was Kitsune weer afgeleid, helemaal gefascineerd voor het nieuw 'geboren' zand.

Ze piepte, maar hij wist niet wat die piep precies betekende. Was ze blij dat ze haar schelpje weer terug had? Nee, vast niet; anders zou ze hem niet weer terug schuiven. Was ze boos? Vond ze die schelp gewoon lelijk, had ze hem daarom aan hem gegeven? Ze wou er gewoon van af, en zag hem als het perfecte slachtoffer om die schelp te geven. Dan zou hij ermee opgescheept zitten, en had zij er geen last meer van. En op lange termijn zou zijn dan ook winnen; maar dat bedacht hij zich niet.
Een nieuw ‘gevecht’ was begonnen. Het gevecht om wie de schelp moest houden. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, maar voelde zich beledigd toen ze haar aandacht er helemaal niet meer bij had. Nou, niet bij hem en de schelp. Maar bij iets anders. Hij volgde haar blik, staarde naar het zand. Maar wacht eens even; dat zand was niet plat! Het was… Anders gevormd, of zo. Gefascineerd bleef hij er eventjes naar kijken, maar al snel verveelde het en keek hij op. Hij duwde de schelp weer terug, liet een uitdagend fluittoontje horen. Desnoods zou hij haar dwingen die schelp te houden, Fresh vorm of niet; met de vastberadenheid die hij had ging hij er altijd stug vanuit dat hij alles kon.

Nog altijd staarde Kitsune gefascineerd naar het hoopje zand. Wat zou het zijn? Wat zou je ermee kunnen doen? Hadden de schelp en het zand baby's gekregen? Wat leuk voor ze! Maar een schel fluitje liet haar weer opschrikken uit haar gedachten. Een uiterst irritant fluitgeluidje wel te verstaan. De schelp werd weer teruggeschoven naar haar, en meteen keek ze weer op naar de Chibomon.
Maar toen ze weer terug keek, was het hoopje zand weg. De schelp had het kapot gemaakt! Waren de baby's nu dood? Een hoog geschrokken piepgeluidje ontsnapte uit haar mond. Hij had de baby's vermoord! Hoe durfde hij! Met een kwaad, schel piepje schoof ze de schelp daarna weer terug. Ze wou niks te maken hebben met een.. iets waarmee gedood was! Ze duwde de schelp nu tegen de Chibomon aan, zo hard mogelijk. Al was ze helemaal niet sterk, dus zou het waarschijnlijk niet meer zijn dan een zacht duwtje. Dat maakte niet uit voor haar, zij was trots dat ze dit al zo krachtig kon.

[10 punten ]

Haar piepgeluidje was zoals verwacht; natuurlijk zou ze protesteren. Niemand wou die schelp, hij was ongewild! Niet alleen had hij het zand weer normaal, dus ook saai, gemaakt – hij was ook nog eens een blok aan je been. Want hoe moest je die nou fatsoenlijk verplaatsen? Dat was een marteling als Fresh Digimon. Hij zou dit niet verliezen, voor zijn trots moest hij winnen. En gewoon omdat hij dat ding niet wou hebben, het was lastig en irritant.
Vastberaden duwde de Chibomon de schelp weer terug, hipte zelfs een paar sprongetjes achteruit. Zo, nu was de afstand groter; moest zij meer werk doen om hem bij hem in de buurt te krijgen! Zijn plan was gewoon perfect. Die afstand, zo ver… Ze zou het nu vast opgeven, want ze zou hem nooit dicht genoeg bij hem kunnen krijgen. Dan zou hij gewoon weer weghippen! En dan zou hij altijd dichtbij haar blijven, waardoor hij van haar bleef.
Soms vond hij zichzelf gewoon zo slim op sommige momenten, waar kreeg hij die ingevingen toch vandaan? Want hij had vaak genoeg zijn domme momenten, het wisselde nogal erg af. Niet dat hij het zich echt helemaal realiseerde, dan zou hij hoogbegaafd moeten zijn. En dat soort dingen bestonden niet onder Digimons, of ja… Tot nu toe niet. En hij was nog wel eentje van de nieuwste generatie, als er iemand moest zijn die zoiets was; moesten hun het wel zijn. En het was overduidelijk dat ze het niet waren.

{In een ander topic is ze Viximon geworden, maar hier speel ik haar nog als Relemon }

Weer werd de schelp naar Kitsune terug geduwd. De Relemon piepte protesterend en ze kneep haar ogen tot nog dichtere spleetjes. Wat een lafaard! Was hij nou serieus bang voor een schelp? Ze zou hem leren! Hij moest en zou betalen voor het vermoorden van het baby zand! Maar wat deed hij nu? Hupte hij nou achteruit? Haar verontwaardigt piepen veranderd langzaam naar een hoog gechirp. Hoe moest ze dat nou weer oplossen? Haar nog jonge brein had nou eenmaal nog niet zo'n groot probleem oplossend vermogen.
Haar gechirp klonk niet langer verontwaardigd meer, maar verward en gestrest. Ze had geen flauw idee hoe ze dit moest oplossen! Misschien.. moest ze.. de schelp naar hem toe duwen zoals eerst? Ze gaf de schelp een experimenteel zetje. Het was tot haar grote verbazing nu al minder ver naar Chibomon! Als ze nou nog een hupsje deed... Zo gezegd zo gedaan, en ze hupste een stukje verder. Weer gaf ze de schelp een duwtje, weer een stukje dichterbij naar Chibomon.

Ze begon te sjirpen. Nou, laat haar maar lekker sjirpen; het zou er toch niet voor zorgen dat die schelp in beweging kwam. Toch?... Nou het leek er wel op. Want er gebeurde niets. Behalve dat hij iets hoorde, meer niet. Blij bleef hij staan, dankbaar voor zijn geniale ingeving. Soms verbaasde hij zichzelf gewoon, door zijn eigen gedachte gangen. Maar meestal was alles altijd heel erg hectisch in zijn hoofd, en was alles altijd heel erg kinderachtig. Maar soms kwam er die ene gedachtestroom langs, die toonde dat hij dichtbij zijn volgende stap was als jonge Digimon. Niet dat hij dat zou snappen, maar het was toch best belangrijk voor zijn toekomst.
Ineens kwam de schelp toch dichterbij. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. O, nee! Ze had zijn plan doorzien, en wist er zelfs een oplossing voor. Nu was het wel duidelijk dat hij deze Relemon niet kon onderschatten, ze was slimmer dan ze leek. Wat moest hij doen? O, waar waren die geniale ingevingen als hij ze nodig had? Hulpeloos keek hij toe hoe ze hupje voor hupje dichterbij kwam. Dadelijk stond ze alweer voor hem met die schelp!
Ineens schoot hem iets te binnen; als hij de afstand bleef vergroten zou ze nooit dichtbij komen. Maar hoe kon hij dat doen? Wacht, hoe had hij het de eerste keer gedaan; door weg te huppen. Wie weet zou het nog een keer werken… Ach, het was het proberen waard. Hij draaide zich om, hupte een keer, nog een keer en stopte naar de derde. Hij draaide zich een kwartslag; probeerde de Relemon en de schelp te vinden. Hij zou wegblijven huppen als dat nodig was, alles om dit gevecht te winnen!

* Okii, dacht al zoiets x')
NOG EEN PUNT >D

Het zand begon zich tussen haar vachtje te wurmen en te kietelen, maar dat gaf niet, ze was ten slotte aan het winnen! Weer gaf ze de schelp een duwtje met haar staart, om vervolgens weer een hupsje dichterbij te zetten. Ze voelde een intens geluk door haar aderen stromen toen ze merkte dat de Chibomon ook geen oplossing wist op haar verschrikkelijk slimme en onverslaanbare tactiek. Zij zou dit winnen!
Maar plots begon de Chibomon weg te hupsen en verontwaardigd chirpte ze. Dat was niet de bedoeling! Dat was helemaal niet de bedoeling zelfs! Ze bleef dus maar de schelp dichterbij duwen. Ooit moest de Chibomon moe worden toch? Maar om eerlijk te zijn.. werd zijzelf door deze intensieve inspanning al best moe, en hongerig.. Eventjes kwam de geniale ingeving in haar hoofd om de schelp te eten, of tenminste, dat te proberen. Maar dat ging ze niet doen, dan zou ze niet meer kunnen winnen, want dan was de schelp weg!
Maar toch, door haar vermoeidheid werd ze minder gecoördineerd, en sprong ze op het randje van de schelp. Geschrokken piepte ze toen de schelp de lucht in gezwieperd werd door haar. Ze keek omhoog, en zag dat de schelp een stuk kleiner werd toen hij omhoog ging, maar daarna begon ze paniekerig weg te hupsen toen de schelp weer naar beneden kwam.

Toen hij zag dat de Relemon gewoon dichterbij bleef komen zette hij het weer op een hippen. Af en toe keek hij om, checkend of ze hem nog achterna zat met die schelp. Ze moest toch ooit eens opgeven, of moe worden? Want die schelp was niet de lichtste, in tegendeel zelfs; hij was echt hartstikke zwaar! Hij werd al aardig moe van dit gespring, dus hoe moest zij zich wel voelen; ze moest hippen en die schelp duwen. Of ze had een ongelofelijk goede conditie, of een hele sterke wil. Misschien wel beiden, maar dat zou wel een beetje erg veel zijn voor zo’n kleine Digimon…
Hij keek om, maar bleef kijken. Waar was de schelp gebleven? Hij volgde de blik van het gele bolletje, omhoog. Wat was dat daar in de lucht?... Maar dat was die schelp! Hoe kwam hij daar terecht? O nee, dat was vast en zeker een of andere kracht van die schelp! Dat ding zou hem afslachten, dat wist hij zeker. Hij hapte één keer naar adem en draaide zich om. Nee! Hij wou nog niet dood! Hij was pas op deze wereld gekomen, dadelijk moest hij weer helemaal overnieuw beginnen.
Hij zette het weer op een hippen, wou wegkomen van het strand; weg uit het zicht van de schelp en de Relemon. Die twee werkten samen! Ze wouden hem gewoon uit de wegruimen, enkel omdat hij sterker bleek te zijn… Toch? Want hij had toch de eerste keer gewonnen? De kleine Chibomon bleef hippen tot hij weer verdween in het struikgewas; was de rand tussen bos en strand overgegaan. Ging ervanuit dat hij daar veilig was, aangezien het vertrouwder gebied was voor hem.

* Topic uit ~