Sigh.. It's just so peaceful...

Een wit klein balletje sprong door het zand, kleine korreltjes sprongen steeds tegen haar lichaam op terwijl ze landde. Aan de hemel was de felle zon te zijn, geen enkel wolkje kon dat belemmeren. Nee, het was een mooie dag en dat wist zij ook wel. Maar toch was er iets aan haar uitdrukking wat niet echt zo gezellig was als het uitzicht over de zee. Haar mondhoeken waren een beetje omlaag getrokken en haar ogen keken naar beneden. Waarom deed ze zo? Nou, dat was een beetje uit te leggen. Ze voelde zich niet zo geweldig, al een tijdje niet. En nu komt de reden waarvoor, ze vond zichzelf gewoon te zwak, niet sterk genoeg om door het leven te komen. Je zou kunnen denken dat dat niet belangrijk is voor het leven, maar dat was ook iets wat iemand anders zou zeggen. Zij wilde gewoon uit haar Fresh-vorm ontsnappen en echt kunnen voortbewegen. En niet zo rondhupsen en bij elke sprong veel moeite doen. Even keek ze op om te zien waar ze nu precies was geland en zag iets wat ze nog nooit had gezien. De zon scheen op de zee en daardoor kleurde het een soort turkoise, het leek wel alsof ze de bodem gewoon kon zien. Zo prachtig zag het eruit, even vergat ze alle nare dingen die haar dwars zaten en hupste een klein beetje dichterbij het wateroppervlak. Ze kon haar eigen spiegelbeeld zijn, haar, soort van, twee zweepjes bovenop haar hoofd en haar ogen die direct terug staarde in haar eigen. Was dit geen droom? Eentje die zo echt leek dat je er gewoon niets van merkte, nee, iets in haar zei dat dit echt was. Voor de eerste keer in een paar dagen krulde haar mondhoeken op in een zwakke glimlach. Niet veel, maar toch was het íets.

{Niet veel inspiratie en moet even in mijn personage komen. Iedereen welkom!}

Namida hupte vrolijk op en neer, nam de omgeving in zich op. Fresh en fruitig, hij voelde zich net alsof hij in een mentosreclame thuishoorde. Het werd tijd om sterker te worden, maar hij had niet het idee dat hij er al klaar voor was. Stel je voor, een mislukte evolutie! Ja, da-hag! Hij was even gestopt omdat hij te druk bezig was met zijn gedachtes. Namida schudde zijn kop lichtjes verdwaasd en hupte toen weer verder, alhoewel het moeite kostte. Hij zag de zee voor zich, al was het nog een flinke afstand als je maar een paar centimeter per hupsje aflegde. Hij schudde even heen en weer zodat zijn oortjes schattig op en neer flapten, waarna hij weer verderging. Het was mooi hier! Als hij groter was zou hij het beter kunnen zien.. Waarom kon dat niet? Een beetje bozig fronste Namida, maar dat maakte niet dat hij er minder knuffelbaar uitzag. Eerder knuffelbaarder. De zon reflecteerde fel op het wateroppervlak, maar dat weerhield hem niet zich een weg ernaartoe te banen. Hé.. Zat daar nu iemand? Namida hupste sneller en probeerde sneller zijn nieuwsgierigheid in te tomen. Wie was dat? Zodra hij dichtbij genoeg was zag hij dat het een witte digimon was. Hij piepte enthousiast een begroeting.. Nu was hij niet meer alleen! Vrolijk probeerde hij de nieuweling goed in zich op te nemen. Wat voor Digimon was dat? Namida was nieuwsgierig en niet van plan dat in te tomen. Je moest toch zoveel mogelijk weten? Hij was in ieder geval dol op de hele nieuwe omgeving, de nieuwe personen.. en op kruisverhoren. Blij ging hij naast de digimon zitten en keek haar met een brede glimlach aan.

Net op het moment dat ze zich om wilde draaien en weer terug zou gaan naar een beschutte plek om de dag verder door te brengen zag ze in haar ooghoek iets bewegen. Ze schudde haar kopje en keek nog een keer, was het dan wel echt of had ze het zich gewoon verbeeld omdat ze zo lang naar het mooie water had gekeken? Misschien wel omdat dat haar gedachten helemaal had overgenomen en dat ze even niet zo helder nadacht. Ze keek weer in d erichting van het bewegende ding dat ze had gezien en zag het weer, alleen nu ietsje dichterbij. Ze vernauwde haar ogen om het beter te kunnen zien. Het was in ieder geval een andere Digimon, dat was zeker. Niet dat ze er zoveel had gezien, maar nooit had ze iets anders dan dat gezien. Ze zag dat het kleine oortjes had en ronde oogjes, had hij haar ook gezien of negeerde hij haar gewoon? Meestal zou ze zichzelf snel uit de voeten, die ze niet echt had maar figuurlijk natuurlijk, gemaakt en zich verstopt, maar iets in haar wilde blijven en hem begroeten. Nog nooit had ze zoiets gevoeld en misschien kwam het ook omdat dit ook een Fresh Digimon was. Misschien... Zonder het echt te zien stond hij naast haar en maakte een enthousiaste begroeting. Sychiko bleef hem aankijken en nam hem in zich op, wat hij ook bleek te doen. Maar dat hoorde toch ook een beetje als je iemand begroette. Nadat ze even een stil moment had knikte ze kort en piepte blij terug. Ja, haar eerste echte ontmoeting met een andere Digimon, eigenlijk voelde ze zich blij en een beetje zenuwachtig. Maar dat hoorde er toch ook nog een beetje bij als je dit voor het eerst was? Ach, wat kon het haar toch achelen, ze was nu weer wat gelukkiger en de zee vergrootte dat allemaal. Misschien als dit een soort vriend werd kon ze vaker in het openbaar komen, omdat ze dan wist dat er iemand was voor haar. Maar dat zou vast niet gebeuren, maar toch... Niets was onmogelijk hier in DigiWorld, misschien zou het wel werken. Sychiko draaide zich weer om en keek weer naar het uitgestrekte wateroppervlak, ze sloot haar ogen tevreden en deed ze weer open o, weer naar de andere Digimon te kijken. Nog een gelukkige piep verliet haar mond en ze hield haar kopje een beetje speels schuin. Ja, dat was een van haar mooiste momenten in haar hele leven!

{Even een beetje kort, maar heb niet veel inspi meer}

[Ik vind het best lang! :3 Mijn posts halen dat meestal niet ^^ Ow, ik kijk de episode met de Seadramon xD]

De andere Fresh had grappige wapperende oortjes en vinnen, en wat stekels op haar rug. Dat had Namida nog nooit gezien! Hij was altijd dolenthousiast om anderen te leren kennen en was heel outgoing, totaal niet introvert. Zij leek dat wel te zijn. Hoe zou dat komen? Het lag vast niet aan hem. Toch? Soms neigde Namida naar de narcistische kant, hoewel dat niet vaak gebeurde. Hij was nu in ieder geval niet met zichzelf bezig, maar totaal geobsedeerd door de Digimon voor hem. Ze piepte blij terug en dat deed hem goed. Hij piepte nogmaals, om aan te geven dat hij haar aardig vond en wel kennis met haar wilde maken. Hij had veel gehupst, maar nog niet zoveel andere Digimon gezien. Zij zag er heel lief uit, dus hij wilde wel met haar praten. Zijn blik gleed kort even naar de zee. Kon zij daarin? Ze had vinnen.. Hij piepte wat en hupste naar het water toe, enthousiast in zijn gebarentaal. Bij de waterlijn sprong hij wat op en neer, liet het water klotsen. Wat kleine beestjes schoten weg, hoewel Namida totaal geen gevaar vormde. Plots zag hij iets roods, vlakbij de waterkant. Wat was dat? Nieuwsgierig piepte hij en hobbelde ernaar toe. Was dat iets leuks? Iets eetbaars? Hij keek even om naar de andere Digimon, alsof ze mee moest komen, en vervolgde toen zijn weg. Het zou toch wel iets leuks kunnen zijn.
Al snel kon hij ertegenaan duwen. Lachend en piepend deed hij dat, lol hebbend in zijn spel. Tot de staart langzaam begon te bewegen, heen en weer, het water opstuwend. Namida dreef een stukje achteruit. Nu was het niet meer leuk! Hij wilde terug peddelen naar de kant, maar dat leek onmogelijk door de steeds hardere beweging van het ding. Wat had hij wakker gemaakt? Hij piepte even alarmerend en wilde terug naar de kant. Alleen had Namida geen vinnen en weinig kracht.. Wat moest hij beginnen tegen het boze waterwezen, de grote Seadramon, die niet lang meer op zich zou laten wachten?

{Ja, ik probeer ook mijn uiterste best erop, maar ja, dat lukt natuurlijk niet altijd.. XD!}

ZE zag dat de andere Digimon zijn blik over de zee liet glijden, zij deed het ook en liet een kleine, bijna, onopmerbare zucht. De Digimon hupste naar het wateroppervlak en ze zag kleine druppels omhoog schieten door hem. Weer verscheen er een glimlach op haart gezicht, een grotere en echt gemeende dit keer. Een nieuwsgierige piep deed haar opschrikken uit haar dromen en ze fronste even haar hoofd, voor zover dat kon. Iets roods lag daar op de kant, ze vond het maar een vreemd idee om zomaar er naartoe te springen. Maar dat dacht de andere Digimon totaal niet, hij hupste er gewoon naartoe! Eén keer draaide hij zich om, Sychiko dacht heel even dat hij een soort van vroeg of ze mee wilde gaan. Zonder het te merken sprong ze in de lucht, nou ja een paar centimeter, en kwam wat vooruit. Ze negeerde de waarschuwingen die in haar hoofd aan het ringen waren, ze had nu misschien een beginnende vriendschap en dat mocht ze niet verknallen! Ze bleef strak voor zich uit staren, vastbesloten om naar het rode iets toe te gaan, toch voelde ze met elke sprong haar lijfje rillen van angst. Wat als dit niet goed ging aflopen, dat ze het water in werd getrokken en niet meer boven kwam. Ja, ze had vinnen, maar was nooit echt het water in gegaan, meestal ging ze maar een paar centimeter het water in om af te koelen, maar verder ook niet. Toen het rode iets nog maar een paar hupsjes verder was zag ze dat de andere Digimon er tegenaan aan het duwen was, zo te zien vond hij het wel leuk. Opgewonden piepte ze, ze vergat dat ze nog niet eens wist wat het was en wilde net er opaf gaan toen het gebeurde. Een staart zwiepte heen en weer, water spatte in een gigantische golf omhoog, voor een Fresh gigantisch. Ze kon nog net zien dat de andere Digimon zien, hij dreef achteruit! Bezorgdheid spoelde door haar heen, had zij dit gedaan? Had zij ervoor gezorgd dat hij naar dat vreselijke beest was gegaan? Ze slikte bang en hupste snel achteruit om een kleinere golf te ontwijken. Vanaf hier kon ze nog steeds de rode staart zien, die woest heen en weer zwiepte. Ze moest hem helpen, wat er ook met haar gebeurde! Zo snel mogelijk sprong ze op het water af, ze voelde al snel hoe het haar hele lijfje doorweekte, maar daar merkte ze niets van. Door haar vinnen begon ze steeds sneller te peddelen, met grote halen zwom ze door het zoute water. Met haar kaakjes opeen geklemd zocht ze naar een teken van de andere Digimon. Nog steeds beukte grote golven tegen haar lijfje, soms moest ze haar ogen dichtknijpen om niet verblindt te worden door het water. Na een tijdje, toen ze het op wilde geven en aardig moe was, zag ze hem. Piepend van blijdschap dat ze hem gevonden had, gooide ze haar laatste beetje energie een kliene boost. Maar, wat moest ze nu doen? Als dat monster er nog was hadden ze geen enkele kans meer om dit te overleven. Help!