I don't need anybody..

Met toch behoorlijk rappe stapjes voor haar korte pootjes, stapte Kitsune over het verdorde gras van Gear Savannah. Ze was sinds ze gedigivolved had flink ver weg gegaan, ze wou meer verkennen, maar dat deed ze ook in alle rust. Behoefte aan een reisgezelschap had ze eigenlijk ook niet. Daar was ze eigenlijk net iets te koppig voor. Haar karakter begon langzaam wat vorm te krijgen, en die vorm werd steeds afstandelijker en stiekem eenzamer. Ze wou sterker worden, zelfs als Fresh digimon had ze daar altijd al op gefocust. Maar ja, wat daarna? Daar dacht ze nog niet over na, ze stond er nog niet bij stil. Ze werd wel steeds intelligenter, maar nog steeds kon ze haar aandacht maar focussen op 1 enkel ding en niks anders. Maar plotseling hoorde ze iets, en wild keek ze om zich heen.

~BAAABZ 8D~

Savanne, wat was dat? Dat vroeg het witte bolletje zich af terwijl het eroverheen hupste. Het leek een beetje droog, lang niet zo koud en zacht als sneeuw. Maar ook weer niet zo hard als ijs. Namida voelde zich er niet helemaal thuis, maar toch was het er ook wel leuk.. voor nu nog. Zolang er niets kwam wat hem kon boeien zou hij door blijven hupsen, in de hoop er zo snel mogelijk weer uit te komen. Dat kon toch wel lukken? Maar Namida voelde zich vermoeider worden, iedere paar centimeter.. Hij moest straks wel rusten, maar wanneer zou er schaduw zijn? Hij fronste wat, kreeg een ingespannen blik in zijn ogen. Wat nu als hij het niet zou halen? Er moest ergens geen zon zijn.. Namida sloot zijn ogen even terwijl hij doorhupste, voelde de energie wegvloeien.. Misschien moest hij stoppen.. maar.. Namida ging door, vermoeid, tot.. hij bleef hangen. Een dof plofje liet horen waar hij en de aarde contact maakten. Een geschrokken piepje werd uitgestoten, maar Namida wist niet of het antwoord zou vinden.

Dorst liet haar mond droog aanvoelen, net schuurpapier en zand. Een geergerd gepiep kwam voort uit haar keel terwijl ze zich dat besefte. Dat voelde helemaal niet leuk. En het was hier ook nog eens verschrikkelijk warm. De zon scheen genadeloos op haar goudkleurige vachtje. Ze keek om zich heen, snuffelde de lucht. Kon ze misschien ergens water vinden? Tot nu toe had dat in haar korte leventje altijd gewerkt! Maar nu.. rook ze alleen maar een zanderige, droge geurr, en een rottende die ze niet goed kon plaatsen. Maar die laatste geur liet alsnog de rillingen over haar lijf lopen, en ze kneep haar ogen eventjes dicht. Plotseling bereikte een zacht plofje haar oren, en ze trippelde nieuwsgierig in de richting van het geluid. Daar zag ze het, een klein wit bolletje. "Hallo?" Vroeg ze hardop, haar kopje scheef houdende naar de witte bol.

Het zand was droog onder zijn lichaampje. Met zijn laatste energie probeerde Namida om te rollen, maar het lukte hem niet. Waar was de juiste trigger, om hem weer tot leven te wekken? Nu zag hij er niet goed uit. Stel je voor dat iemand hem zou zien. Dan zou hij zo zwak lijken! 'Hallo?' Nee! Iemand zag hem! Met een zachte piep kreeg hij het voor elkaar zich op zijn zij te werken en naar het schepsel voor hem te kijken. Krijg nu wat! Dat was een In-Training Digimon! Zo wilde hij ook worden! Namida piepte wat, zachtjes, kon niet harder door de dorst. Hij wilde haar wat vertellen, maar wat moest hij dan zeggen? Hij kon niet eens praten! Wist zij misschien waar water was? Namida piepte nog wat, schraapte zijn keel en piepte verder. Misschien was het irritant, maar ach wat! Ze moest hem begrijpen.. Hij draaide nog wat verder en probeerde weer goed op de grond terecht te komen, wat hem na een flinke inspanning daadwerkelijk lukte. Nou, vertel op. Er moest toch een oase zijn?

Voorzichtig neusde Kitsune door het dorre savanne gras, ietwat chagrijnig geworden van het feit dat ze nu alsnog niet in de rust was waar ze van hield. Maar ze kon deze Digimon toch niet alleen laten? Uiteindelijk stond ze voor de YukimiBotamon tegenover haar. Het piepte er maar op los, waarschijnlijk had het iets nodig of zo? Haar oren wiebelden nerveus en ze hield haar kop ietsjes scheef. "Moe?" Vroeg ze, zich eventjes niet bedenkende dat hij nog niet kon praten. Ach ja, verschil moest er wezen. Maar nu begon het gepiep toch wel een beetje irritant te worden. Haar oren gingen nu plat in haar nek en met een licht geirriteerd piepje gaf ze de YukimiBotamon een duwtje met haar staart. Misschien was het nu duidelijk? Ze kon het ook gewoon laten liggen! Of.. niet dan Maar diep van binnen wist ze zelf ook wel dat ze dat nooit zou doen, of zou durven. Een zacht zuchtje ontsnapte uit haar mond.

Het was niet eerlijk! De Digimon leek hem niet te begrijpen, terwijl Namida zo duidelijk probeerde te piepen als hij kom. Ze brabbelde iets wat niet echt hielp. Het witte bolletje dat Namida was probeerde een 'nee' als antwoord te vormen, wat niet helemaal lukte. Moe? Ja, een beetje misschien, maar dat was niet het main probleem. Was dat gele ding nu zo dom dat het dat niet begreep? Geïrriteerd keek Namida naar de Digimon en piepte nog wat, hoewel ze het begon op te geven. Hij stopte abrupt even toen hij een duwtje kreeg met de staart van de ander, keek haar vragend aan en piepte toen nog wat. Waarom begreep ze hem niet? Wat moest die duw nu weer goedmaken? Moest hij soms die kant op, of wat was de bedoeling.. Namida focuste in de richting waarvan hij hoopte dat er iets was en concentreerde zich zo dat hij niet meer piepte. Misschien zou dat weer komen als hij wat zag, maar voorlopig..
Nou! Er was niet eens iets. Lichtelijk beledigd keek Namida naar de gele Digimon en uitte één enkel piepje, dat nogal schor klonk. Hij had er nu echt genoeg van! Moest hij ter plekke dood neervallen of hoe zat dat?

Langzaam ging het kopje van Kitsune iets scheef, haar oortjes stuiterden ietwat heen en weer op haar kop, wat er ietsjes schattig uit zag. Maar op haar gezicht tekenden zich toch langzaam de fijne lijntjes van een frons, die steeds dieper werden. Het gepiep van de YukimiBotamon tegenover haar werd nu toch wel hoogst irritant, en je kon ook duidelijk aan haar gezicht zien dat ze zich aan hem irriteerde. Maar, ze kon ook zin , of meende op te maken, dat die YukimiBotamon zich ook aan haar irriteerde, nou bedankt, lekker aardig. Haar staart zwiepte door de lucht, en toen de YukimiBotamon nu ook nog beledigd ging kijken, was voor haar haar korte maat alweer vol. "Nou, dan help ik je wel niet," Reageerde ze met vernauwde ogen, en ze draaide zich om op haar korte pootjes. Ze begon zich een baan te maken weg van de YukimiBotamon.

De Digimon voor haar fronste, leek niet zo blij te zijn met zijn verontwaardigde blik. Ze zwiepte met haar staart, fronste dieper en draaide zich uiteindelijk om met woorden die hij niet begreep. Hé! Namida piepte nog een paar keer en begon toen achter haar aan te hupsen, kracht krijgend van zijn verontwaardiging. Waar was dat water dan? Hij zweeg nu, om krachten te sparen. Misschien liep ze wel naar water toe. Nou, dan zou hij erbij zijn. Puh. Het witte bolletje besloot dat de Savanne niets voor hem was, zeker niet in die onvaste vorm. De Digimon voor hem trippelde stug door, leek niet blij te zijn met hem. Nou, hij was ook niet blij met haar 'goede' hulp, dus ze kon het wel vergeten. Een nieuwe eigenschap was geleerd; stalken.

Met vlugge pootstapjes stapte Kitsune door, haar vlugge bewegingen zweepten het stof van de woestijn op, kleine stofwolkjes vormden zich bij haar poten, eigenlijk een best wel grappig gezicht. Maar nu was ze te geërgerd om daar echt lol om te hebben. Haart staart zwiepte dan ook geagiteerd door de lucht heen, want kleine, ploffende geluidjes vulden haar oren. Ze zuchtte diep, dat dingetje gaf zeker niet snel op, of niet? Haar oren draaiden eventjes naar achter, en ze legde ze uiteindelijk neer in haar nek. Killing stone gebruiken viel vast ook wel weer onder overdreven eh? Eventjes bleef ze stil staan. "Oké oke," Verzuchtte ze naar de YukimiBotamon. Uiteindelijk krulde ze haar pluizige staart om de YukimiBotamon heen en zette ze deze op haar rug. "Dan gaan we samen wel zoeken naar water." Zei ze vervolgens. Vervolgens liep ze weer door, voorzichtig niet te veel te stuiteren, mits de YukimiBotamon op haar rug wou blijven zitten natuurlijk. "Je waagt het niet om in mijn oren te bijten," Merkte ze ondertussen op.