You won't scare me!

Het was spannend, maar toch onwijs interessant om op deze plek te komen. Alles was in werking, wat een hoop herrie met zich meebracht. Toch was de plek zo goed als altijd uitgestorven, op enkele dappere digimon na. Blaze zag zichzelf graag als een dappere digimon, dus had hij zichzelf uitgedaagd om deze plek te betreden. Nu hij er echter was, viel het wel mee hoe eng het was. Nieuwsgierig volgde hij de geautomatiseerde bewegingen van de machines. Hij hupste aangemoedigd door zichzelf verder, proberend alles wat hij zag in zich op te nemen. Inmiddels voelde hij zich volwassener en sterker dan een paar dagen geleden, nu hij gedigivolved was. Hij had al veel ontdekt, maar was er nog lang niet klaar mee. Bij een machine die haast op een levend wezen leek stopte hij. Zachtjes piepte hij, alsof de machine iets terug zou kunnen doen. Soms vergat hij wel eens dat hij nu kon praten. "Hallo?" sprak hij twijfelend tegen de machine. Er veranderde niks en lichtelijk teleurgesteld bleef hij zitten. Er zou toch wel iets moeten zijn wat de machines af kon leiden? Nadenkend keek hij naar de grote machine, maar hij zou als kleine digimon waarschijnlijk weinig kunnen uitrichten. Was hij maar groter.. De hoorn die hij nu op zijn hoofd was handig, maar hij wist nog niet goed hoe hij hem handig kon gebruiken..

Voorzichtig stuiterend ging Mushi vooruit. Deze vorm vond hij echt niet fijn. Hij kon niet praten, dat kleine tandje verveelde hem echt te pletter en als hij wou proberen om te spreken, zat dat irritante tandje weer in zijn weg. Het zou nog even duren voordat hij zou Digivolven naar een nieuw lichaam en ook nieuwe vaardigheden en tot die tijd was hij gewoon een klein, kruipend ding die zichzelf moest weten te redden met alleen zichzelf en geen talent om te praten. Als hij niet kon praten, dan kon hij dus ook geen maatjes ontmoeten. Nou ja, hij zag wel. Hij zag een aantal grote dingen voor hem staan. Wat waren dit voor dingen? Ze waren oud… en grijs. Heel raar allemaal. Het tandje tikte tegen zijn onderlip toen hij verder stuiterde. Van zo hele tijd stuiteren werd je eigenlijk best wel moe. Hij schrok toen hij iemand zag staan. Het was een soort van roodachtig iets, met een hoorn. Hé, misschien iemand die kon praten! Misschien kon hij het van diegene wel leren! Vrolijk stuiterde Mushi op diegene af. Hij stuiterde tegen diegene en viel toen achteruit, waarna hij traantjes in zijn oogjes kreeg. Hij keek naar diegene voor zich. Wacht... Hoe kon nu een tandje tegen zijn onderlip tikken als hij dat tandje ook kon intrekken? Hij deed zijn mond geheel dicht en het tandje irriteerde niet meer. Hij kroop verder vooruit.

- Sorry, ik ben heel slecht in intro's! Ik maak het goed met de volgende post -

Een zachte knal tegen de achterkant van zijn lichaam liet hem schrikken. Snel draaide hij zich om. Dat wat tegen hem aan geknald was bleek niets anders dan een kleine Digimon te zijn. Een Fresh, iets wat hij tot kort geleden ook was geweest. Blijkbaar was het om gevallen nadat het tegen hem aan gesprongen was. "Gaat het?" vroeg hij bezorgd aan het kleine ventje. Pas later realiseerde hij zich dat de Fresh niet kon praten. Als hij handen of klauwen had gehad, had hij de digimon overeind geholpen, maar jammer genoeg had hij die niet. Soms kon hij echt niet wachten tot hij weer digivolde, pas dan zou hij echt dingen kunnen doen in zijn leven. Zijn hoorn kon hem nu beschermen, maar veel kon hij nog niet doen. Nieuwsgierig keek hij naar de gele Fresh. Zijn ogen waren rood en waren best indrukwekkend vond hij. Langzaam hupste hij een rondje om de Fresh heen, om hem helemaal te kunnen bekijken. "Blaze," stelde hij zich kort voor, de Fresh kon dan misschien wel niet praten, luisteren kon hij natuurlijk wel.

- Mag ik er ook bij komen? Anders verwijder ik m'n post weer ^^ -

Namida was trots dat hij net geDigivolved was; zo zag hij er toch al veel beter uit! Eerst was hij een wit sneeuwhoopje geweest, nu was hij een meer katachtig wezen. Al had hij nog niet echt pootjes, hij kon nu wel praten en dat vond hij ontzettend fijn. Nu kon hij zich eindelijk uiten! Hé.. wat waren dat? Machines! Veel machines! Namida uitte een enthousiast piepje, al kon hij praten. Die dingen kende hij nog niet goed! Zijn nieuwsgierigheid sloeg spontaan toe. Daar moest hij meer over te weten komen!
'Blaze,' hoorde hij, wat hem afleidde van zijn eerdere doel; de machines. Even keek hij rond, had al snel de oranje In-Training gevonden, die bij een gele Fresh zat. 'Namida,' noemde hij enthousiast zijn naam, trots op het feit dat hij kon praten. 'Machines.. Waarvoor zijn?' vroeg hij nieuwsgierig aan Blaze, nog niet zo ver met zijn taal. Dat zou later nog wel ontwikkelen.. toch? 'En jij?' vroeg hij ook aan de gele Fresh, al kon die nog niet praten. Kon vast wel iets leuks piepen.