What are those things?

Alea hupsde door het zand, waardoor ze kleine kuiltjes achterliet. Ze keek naar de zee, de zon raakte het oppervlak nog net niet, maar het zou niet lang meer duren. Wat waren zonsondergangen toch mooi! Verderop zag ze iets liggen, een helemboel ietsen eigenlijk. Ze hupste er naar toe om te kijken wat het waren. Als ze kon praten zou ze al lang hebben gezecht: WOW, wat zijn dit voor dingen? Maar ze kon nog niet praten omdat ze eerst gedigivolved moest zijn en dat was ze nog niet, helaas. Alea zag grote glanzende dingen met gebroken glas op het zand liggen. Ze kreeg een ongemakkelijk gevoel, wie, of misschien beter gezegd: wat, had dit gedaan? Ze slaakte een angstig piepje bij de gedachte aan alle Digimon die dit hadden kunnen doen en hier misschien nog steeds waren. De zon was nu bijna verdwenen in het water en boven haar twinkelde al wat sterren. Het begon koud te worden en Alea kreeg honger. Ze wou zich omdraaien om eten te gaan zoeken in het bos, toen ze bij een van de vreemde dingen iets zag bewegen.

Blauw, blauwer, geelst. Ze kon haar geluk niet op. Safaia hupsde haar eerste stappen op het strand. Ze draaide zich één keer om en zag dat ze kuiltjes achter zich liet. Ze probeerde haar kleine vleugeltjes, maar dat zorgde ervoor dat ze soms één kuiltje niet hoefde te maken. Ze liet een kleine zucht ontsnappen. Later zou ze geen vleugels meer hebben, maar ze kon daar mee leven. Eerst zou ze een Moonmon worden, daarna Lunamon en daarna... nee, dat waren zaken voor later. Misschien werd ze helemaal geen Moonmon! Misschien niet. Misschien ook wel. Ze keek even naar de horizon en zag de zon naar beneden zakken. Het werd al bijna donker. Ze voelde iets onder zich breken en zag dat ze in glas stapte. Als ze kleine pootjes had om op te staan zou ze nu een snee hebben, maar dat had ze niet. Ze gebruikte haar vleugels en probeerde een klein stukje boven het glas te vliegen, wat veel energie koste. Ze slaakte even een klein piepje en viel naar beneden. Pff. Net voor het glas. Ze slaakte nogmaals een piepje toen ze een Digimon voor zich zag. Ze schrok ervan, maar wist dat het goed was. Het was een In-Training net zoals haar en zo te horen en zien net met kwade bedoelingen. Ze keek achter zich en zag nu goed door de sterren die licht zagen het glas weerspiegelen. Als ze daar écht in was gevallen... daar wou ze niet aan denken. Ze rilde even van de kou, haar kleine vachtje hield haar niet voor altijd warm. Ook haar buik knorde even zachtjes en ze zag aan de Relemon voor haar dat zij hetzelfde dacht. Maar het bos lag achter het glas, evenals de vallei. Ze kon er toennet nog doorheen banen, maar zou ze dat dit keer ook kunnen? Ze wist het niet, maar misschien had deze Relemon tegenover haar een ander plan. Misschien. Misschien niet.

(Wij zijn geen In-Training Digimon, maar Fresh Digimon)

Alea zag dat het bewegende ding bij de kapotte ietsen een Digimon was, net zo oud als zijzelf. Een Puttimon zat vlak voor een scherp stuk glas, gelukkig was de Puttimon daar niet in gevallen. Alea piepte iets tegen de Puttimon. Waarom kan ik niet praten! Dacht ze, waarom ben ik niet Gedigivolved. Ze sloot haar ogen en zuchtte, ze wou Digivolven, het maakte niet uit waarin! Geirriteerd maakte ze een hoog, schel geluid. Daarna hupste ze weg, ze had nog steeds honger. Op weg naar het bos landde ze boven op iets scherps, een glasscherf! Er zat een glasscherf in haar buik, of op de plek waar die zou zitten als ze er een had. Alea probeerde bij de glasscherf te komen met haar mond, zodat ze hem er uit kon trekken, maar dat lukte niet. Ze hupste terug naar de Puttimon, misschien kon zij helpen. In de sporen die ze achter liet zaten kleine spetters bloed. Paniekerig piepte ze tegen de Puttimon. Help me! Help me! Please! acht ze.

(Ik ga ervan uit dat Digimon bloeden als ze gewond zijn?)

De Puttimon zag hoe het gele bolletje iets naar haar piepte. Wat bedoelde ze? Ze hield haar kopje schuin net alsof ze haar niet begreep, want dat deed ze ook niet. Maar ze begreep wel hoe ze zich voelde. Tja, dat kreeg je als je niet kon praten. Maar zij voelde het zelfde. Ze zag hoe ze haar ogen sloot en zuchtte. Sapphire liet een glimlach aan haar zien als teken dat ze haar begreep. Ze irriteerde zich eraan en ze maakte een hoog, schel geluid. Ze hupsde weg, door de honger. Maar ze hoorde een krakend geluid. Oh nee! Ze was in een glasscherf gestapt! Ze hupsde terug naar haar en ze zag met grote ogen aan hoe ze kleine spetters bloed achter zich liet. Ze piepte paniekerig om hulp en ze knikte even met stressende oogjes. Wat kon ze doen? Ze keek even gestressd om zich heen en zag dat ze aan de rand van het bos was. Ze gebruikte haar vleugels en vloog over een aantal glasscherven heen. Ze pakte wat gevallen bladeren in haar bekje en vloog weer terug naar het gele bolletje. Ze legde ze naast zich neer en haalde voorzichtig met haar bekje het glasscherf uit haar kleine lijfje. Daarna maakte ze van de bladeren een soort van ketting en gooide die om de Relemon heen. Ze liep achter haar en trok een paar blaadjes iets harder aan, zodat ze pleisterketting van bladeren beter bleef zitten. Ze slaakte even een piepje van vermoeidheid en honger. Toch liet ze een vermoeid glimlachje aan haar zien als teken dat ze haar best had gedaan. En dat had ze ook. Dit was alles wat ze kon doen voor haar. Voor nu.