What will I become?

Hij keek omhoog, het witte bolletje, ver omhoog, tot zijn blik niet door de wolken heen kon. Hij zat aan de voet van Infinity Mountain, de berg die tot in de oneindigheid door leek te reiken, de hemelen in. Daar waar alleen de Engelen konden komen.. Zou hij daar ooit op kunnen klimmen? Nu kon dat nog niet, nee, in geen geval. De luchtdruk was te hoog, het percentage zuurstof te klein. Het onvaste DNA van de YukimiBotamon kon dat nog niet aan; hij was nog vervormbaar en niet in staat tot het afleggen van zulke reizen. Namida zuchtte. Ooit, op een dag.. Kijken hoe ver hij nu zou kunnen komen! Namida wist wel dat hij nooit dichtbij de wolken zou kunnen komen, maar een paar meter wilde hij proberen, hoe dan ook. Hij zou kunnen zeggen dat hij op de Infinity Mountain geweest was, en geen watje dat al opgaf als hij de uitdaging zag!

..Het was moeilijker en zwaarder dan hij gedacht had. Namida haalde zwaar adem en zijn oogjes waren een beetje samengeknepen. Hij moest.. doorgaan.. verder komen.. Hij was nog helemaal niet ver, maar voor een kleine YukimiBotamon was het een wereldrecord. Toch wilde hij net die paar centimeter verder. Nog een klein beetje.. Namida bleef plots stilzitten en draaide zich om, keek naar beneden. Hij was al wat meters de berg op en was nu op een richelachtig-iets gehupst. Zou hij verder kunnen? Ademhalen werd ietsje moeilijker en Namida twijfelde eraan of hij wel verder zou moeten gaan. Misschien was dat wel helemaal geen goed idee.. Puh! Weg met de goede ideeën; hij zou het doen.

Nu kon hij niet meer. Echt niet meer. Zelfs zijn wilskracht begon uitgeput te raken. Maar nu had Namida zijn ogen op een laatste doel gevestigd; de brede richel nog net boven hem. Dat was écht het laatste. Hij was overmoedig, maar niet dom. Dit kon hij wel aan. Toch? Voordat hij er was echter, moest Namida stil gaan zitten. Hij tuurde met verlangen in zijn ogen naar boven, wilde daar zo graag komen nu, zich aan zichzelf bewijzen. Zijn witte lichaam vertelde hem echter dat het te ver was, teveel. Toch hupste hij nog één keer, al kostte dat veel energie..

Huh? Namida plofte op de grond, op de rotsen. Wat was er aan de hand? Hij begon te gloeien! Een licht verspreidde zich vanaf de Digimon, al reikte het niet ver. Wat.. Plots begon hij te veranderen! Zijn witte kleur veranderde in een geelachtige soort vacht. Een staart verscheen, compleet met paarse strepen. Zijn oortjes veranderen zelfs! Namida keek naar zichzelf. Wow! Weg YukimiBotamon, hij was nu een Nyaromon! Nu.. nu kon hij naar de richel! Trots op zichzelf, zijn transformatie en zijn prestatie. Hij had de richel gehaald!

- Digivolving :3 Iedereen~ -

Bruin, bruiner, bruinst. Dat waren de bergen van Infinity Mountain. Sapphire hupsde naar boven wat veel energie koste. Ze kon haar vleugels nu niet gebruiken dan zou de wind haar in haar klauwen krijgen. En dan zou ze weer bij vooraf aan beginnen of misschien erger. Het witte bolletje met gele bolletjes ademde onregelmatig in en uit. Waarom was ze ooit aan deze tocht begonnen? Ze wist al lang dat ze het in deze staat niet zou halen. Ze hupsde verder en kneep haar ogen tot spleetjes. Toch had ze al een record gehaald voor iemand zoals haar. Een Fresh DigiMon. Een Puttimon. Bij elke bocht die ze nam zag ze in de verte een wit bolletje die zich ook voortbewoog. Hij had het even zwaar als haar. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. Iemand zoals haar. Een warm gevoel ging door haar heen toen ze dat in gedachte nam. Dát gaf haar doorzettingsvermogen. Maar de wind werd sterker en haar energie zwakker. Ze kón echt niet meer. Ze zag met grote ogen dat het witte bolletje op de grond viel en hupsde gauw achter een rots zodat hij haar niet zou zien. Hij gloeide en zijn sneeuwwitte kleur verdween. Hij kreeg een gele vacht en kreeg een staart. De paarse strepen op zijn lijf maakten het af evenals de oortjes. Hij... hij... was een Nyaromon! Hij bekeek zichzelf en hij had de richel gehaald. Het witte bolletje met gouden vleugels kwam nu achter de rots vandaan en hupsde voorzichtig naar de Nyaromon. Ze piepte even als teken van haar aanwezigheid. Niet te hard. Ze wou hem niet laten schrikken. Toch klonk er in haar gepiep blijdschap... voor hem. Later zou ze ook zo worden. Moonmon. Lunamon. En zo verder. Maar nu moest ze denken aan deze Nyaromon. Hij gaf haar dat warme gevoel. Hij gaf haar doorzettingsvermogen. Wat zou hij nog meer geven? Misschien zelfs zeggen! Dat was waar! Hij kon nu praten, maar hij wist ook hoe het was om een Fresh-digimon te zijn, dus hij kon haar hopelijk begrijpen. Hopelijk.

Een zachte piep liet hem opkijken, met nog glimmende oogjes van trots om het feit dat hij net geDigivolved was, en wel naar een geel, katachtig wezen. Hij was er trots op! Wat kwam er nu achter de rots vandaan? Het was een wit bolletje, met enorme ogen, en vleugeltjes. Vleugels! Die wilde hij ook wel hebben, al zou hij die nooit krijgen. Nou ja, als Angewomon dan, maar dat was zijn Ultimate Digivolving en dat.. zou nog wel even duren. Hij mocht al blij zijn als hij ooit Champion werd, niet? Het gepiep van het wezentje klonk blij en ze hupte naar hem toe. 'H-hallo,' probeerde hij zijn pas verkregen spraakvermogen uit. Dit was.. moeilijk, maar leuk! De Puttimon voor hem leek nu ineens veel kleiner, terwijl hij net nog niet eens zo groot geweest was. 'Jij ook ver gekomen,' vond Namida, die nog experimenteerde met zijn taal. Het was zo raar! En toch zo bijzonder.. Als Gatomon - zijn Champion vorm - zou hij hopelijk beter kunnen praten, zeg! Hij kon nog wel wat uit het gepiep onderscheiden, was nog niet zo lang geleden Fresh geweest. Ze leek blij te zijn dat ze het gehaald hadden. 'Hoog hé,' zei Namida vrolijk. En koud, maar daar had hij geen last van. 'Wij ver gekomen,' kwam hij terug op zijn vorige opmerking. Daarna keek Namida omhoog, verder omhoog. Zou dat nu kunnen? Het leek geen goed idee.. Infinity Mountain was ook zo hoog; de top zou hij nooit halen. 'Verder niet handig, ik denken,' mompelde hij. 'Wat jij?' Nieuwsgierig keek hij naar de Puttimon. 'Ik Namida,' vertelde hij daarna. Misschien kon ze niet praten, maar begrijpen moest toch wel gaan? Anders had hij voor niets de hele tijd lopen praten! Sneeuw begon zachtjes te vallen, wat een mooi gezicht! Als een deken die het landschap zou bedekken. Namida lachte zachtjes, benieuwd ook naar dat geluid.

De ogen van de Puttimon kruisten de ogen van de Nyaromon. Al moest ze opkijken naar hem, het gaf haar weer dat warme gevoel. Was het als vriend of...? Ze wist het niet, maar ze liet een glimlach zien toen ze zijn glimmende ogen van trots zag. Ze wist dat hij op haar leek. Zijn karakter zou nu al meer vorm krijgen, maar zijn karakter zou pas als Salamon bevestigd worden. Tenminste, soort van. Als hij dan zou digivolueren zou hij digivolueren naar de kant waar hij aan stond. Hij zou evolueren in een Gatomon als hij het goede pad zou kiezen. En hij zou evolueren in een BlackGatomon als hij het slechte pad zou kiezen. Bij haar zou het erom hangen. Ze was net zoals Yin en Yang. Zwart van de buitenkant, maar wit van de binnenkant. Met andere woorden slecht van de buitenkant, maar goed van de binnenkant. Ja, zo zou ze willen worden. Mensen moesten iets anders van haar denken. Dat zou hen op de proef stellen. Échte mensen met een puur hart zouden erachter komen hoe ze werkelijk is. Zou deze Nyaromon dat ook kunnen? Ze was weggedroomd in haar gedachten, maar werd eruitgehaal door zijn vrolijke stem. Ze zag nu pas dat hij dichter naar haar toe was gekomen en zei. "H-hallo." Ze piepte terug naar hem, maar was vergeten dat zij nog niet kon praten. Ze keek even naar haar rechtervleugel en Sapphire bewoog hem op en neer als een soort van zwaaigebaar naar hem. Ze hield er niet van om te kunnen praten. Maar het was een streven om een Lunamon te worden. En uiteindelijk een Dianamon. Dan zou ze kunnen vliegen, weer, maar zonder vleugels. Ze keek even naar de Nyaromon en droomde weg. Dianamon en... en... hij. Ze schudde even haar kopje. Waar dacht ze nu weer aan? Daar mocht ze niet aan denken. Gelukkig leidde de Nyaromon haar weer af. "Hoog he." Ze schudde even met haar kopje en keek hem weer even aan. "Wij ver gekomen." zei hij waarna ze nog harder met haar kopje schudde. Hij keek omhoog en zij keek met hem mee. "Verder niet handig, ik denken." mompelde hij. "Wat jij?" Ze knikte nu nog harder en de Nyaromon keek haar nieuwsgierig aan. "Ik Namida." Haar glimlach verdween even. Hoe moest ze haar naam nou zeggen? Wacht. Ze probeerde het te zeggen. "Spr..." Ze schudde haar kopje even, nee. Dat was het niet. Wacht. Wat betekende haar naam nog meer? Saffier. Ze keek hem even aan en knikte alsof hij goed moest opletten. Ze hupsde naar een steen en raakte dat met haar vleugels aan, daarna keek ze om zich heen en zag ergens een blauwe bloem bloeien. Ze hupsde daar naartoe en raakte het dit keer weer met haar vleugels aan. Goed. Blauwe steen. Saffier. Sapphire. Ze hoopte nu dat hij het begreep en ze hupsde weer terug naar hem en met een glimlach keek ze hem weer aan. Hij was aardig. Meer dan dat. Een broer. Meer dan dat. Misschien. Misschien niet...

Nyaromon bracht hem weer een stapje dichterbij een karakter, bij een nieuwe weg. Hoe zou dat alles uitdraaien? Black, Good.. Er waren twee keuzes die zo ver van elkaar aflagen dat ze elkaar aan de andere kant weer raakten. Wat zou zij worden? Ze zag er zo op het eerste gezicht wel schattig uit, en dus in Namida's ogen goed. Maar de littekens die het lot achterliet konden zoveel veranderen.. De Puttimon keek omhoog naar hem, leek net zoals hij extreem vrolijk over het feit dat ze een goede prestatie geleverd hadden. Ze piepte terug, als een antwoord. Namida was blij dat hij het nog begreep; communiceren met Fresh kon lastiger worden als je het gepiep verleerde. De Puttimon maakte een soort zwaaigebaar naar hem. O, vleugeltjes.. Die leken hem toch zo geweldig! Hij bedacht zich hoe hij woorden zou kunnen gebruiken, maar het lukte hem even niet. Toen zag hij dat de Puttimon afgeleid was, ongecontroleerd in de verte staarde. Dat zou wel niet echt nut hebben, gokte hij zo. Op zijn volgende vragen was ze het met hem eens, aangezien ze heftig stond te knikken. Hij kon nu bijna niet meer bedenken hoe het was toen hij niet kon praten! Het was.. een leuke ervaring, om eerlijk te zijn. Eentje die hij nu al niet meer kwijt wilde. Gelukkig was het nog nooit voorgekomen dat een In-Training weer een Fresh werd. O, de horror! Bij zijn voorstelling verdween haar lach, leek ze minder blij. Wat was er? Hij volgde haar bewegingen aandachtig met zijn ogen. Steen? Rots? Grond? Nee, het zou wel steen zijn.. hoopte hij. Daarna hupste ze naar een bloem. Steenbloem? Bloemsteen? Daar kon hij niets van maken. Namida fronste. Ze kwam weer terug en keek hem hoopvol aan. 'Bloemsteen?' probeerde hij. Geen reactie. Wat was er dan met die bloem? Die was.. blauw, net zoals de lucht waar hij even in gedachten verzonken naar keek. Blauwe Steen. Hé.. Dat klonk al beter! 'Blauwe steen..' zei Namida, nog wat onvast. Hij wist niet precies wat dat betekende, maar goed. Misschien.. Verder zoeken? Wat was er een blauwe steen? Saffier. 'Ik jou Saffier noemen,' zei hij trots om zoiets bedacht te hebben. Zie je wel! Ze keek hem blij aan, leek gelukkig te zijn dat ze hier was. Namida was blij dat er nog iemand was, hier op de eenzame berg. Stel je voor dat hij alleen moest zijn! Daar was toch echt niets aan. Een prestatie was niets als er niemand was om tegen te concurreren of het aan te laten zien.. Een geluid werd steeds harder. Hij had het eerst afgedaan als het gieren van de wind, maar nu.. Leek het wel vleugelgeklap. Er waren hier jammer genoeg geen normale vogels. Maar wel reusachtige Digimon. Namida keek weg van Saffier en speurde het luchtruim af, in de hoop dat zijn oren hem bedrogen, en zijn ogen, die meenden een zwart stipje te ontwaren dat snel dichterbij kwam.. 'Saffier,' wilde hij haar waarschuwen, maar een schaduw viel al over hen heen..

Puttimon zag dat hij blij was toen ze piepte naar hem. Hij begreep haar, ongeveer. En dat begrepen maar weinig In-Training. Ze slaakte even een zucht. Wat wou zij graag een In-Training worden. Een Moonmon. Wauw. Toen Sapphire wegkeek voelde ze zijn ogen nog op haar rug branden. Hij volgde haar dus. Goed zo. Ze probeerde haar naam te zeggen zonder woorden en toen ze terugkwam probeerde hij wat. "Bloemsteen?" probeerde hij. Ze reageerde niet en schudde even licht met haar kopje. Ze liet even een glimlach zien. Dit kon nog lang, maar op een leuke manier duren. "Blauwe steen..." zei hij, nog wat onvast. Hij wist het nog niet, maar hij kwam wel erg in de buurt. "Ik jou Saffier noemen." zei hij trots om zijn bedenking. En ze nam er genoegen mee. Ze liet even een klein grijnsje zien waarna ze even 'ja' knikte. Ze keek in zijn roodbruine ogen en droomde even weg. Op de achtergrond hoorde ze vaag een geluid, maar ze hoorde het amper. "Saffier." wilde hij nog zeggen, want zijn lippen vormde haar naam, maar het was te laat. Ze draaide zich om en alles werd zwart. Ze werd ruw vastgegrepen door de klauwen van een Pteramon. Het was een Armor-digimon, maar hij was gedigivolueerd van een Armadillomon, dus in principe was hij een Champion. In haar ogen onverslaanbaar. Ze piepte van angst en ze hield haar vleugeltjes voor haar ogen. Dit was eng. Maar integendeel van wegvliegen, vloog de Pteramon een geheime ingang door. Een grot. Met het blote oog kon je het niet zien, maar als je écht goed keek zag je het. Ze slaakte even een laatste piep naar hem om hem op de plek te wijzen. Toen ze piepte hield de Pteramon haar nog steviger vast. Ze zou nu geen foute bewegingen maken, niet meer. Ze hoopte dat hij haar kwam redden. Haar prins op het witte paard. Ja. Dat was hij. En dat bleef hij.

Bij zijn eerste poging had ze geglimlacht, maar haar kopje heen en weer geschud. Wat betekende dat hij verkeerd zat. Na flink wat hersenwerk werd zijn laatste poging goedgekeurd, waar Namida zeer tevreden mee was. Ja, hij snapte die Fresh Digimon nog wel! Hij was dan ook een minuut of twee geleden geëvolueerd, maar dat nam Namida even niet mee in zijn omschrijving van wat hij net gepresteerd had. Ze had enorme, zwarte ogen waar zijn blik even in bleef hangen. Het zag er lief uit, zo, van die grote ogen in dat kleine, witte lichaampje. Zo had hij er ook uitgezien. Maar nu was hij geel! Met paars. Namida was blij met zijn nieuwe vorm, en wist niet of hij wel verder wilde Digivolven. Misschien dat hij dan wel iets gruwelijks werd..
Dat was pas gruwelijk! De schaduw bleek van een Armor Digimon te zijn, van een verschrikkelijk grote Pteramon! Namida liet een zacht piepje horen en bleef bevroren staan toen het Saffier meenam. Hé! Dat was wel zijn gesprekspartner, hoor! Hij hupste wat mee, even vergetend dat deze enorme Digimon een Champion was en dus vele malen sterker. Een Champion kon gemakkelijk een In-Training aan, zelfs een Rookie zou hij zonder twijfel tegen de grond slaan. Maar Namida bleef doorgaan, hupste hoger de Mount Infinity op. Hij kon dat ding Saffier toch niet zomaar mee laten nemen? Ze piepte angstig en liet hem weten waar ze was. Omhoog kijken, omlaag, omhoog om maar niet de weg kwijt te raken. Als het beest het luchtruim zou kiezen, had hij een probleem! Twee In-Training zouden meer kans maken dan een Fresh en een In-Training. Met andere woorden; kansloos. Hé.. een doorgang! Namida ging door, probeerde de Pteramon niet uit het zicht te verliezen. Hij ging de doorgang snel door, maar liep best achter op de Pteramon. Het beest slaakte een kreet die tegen de rotswanden weerkaatste en hem even doof liet worden, maar Namida ging door. Anders was het zijn schuld dat er iets gebeurde.. 'Stop!' riep hij, al negeerde de grote Digimon hem, tot het beest neerstreek op de rotsen in een uitdieping die wel wat weghad van een nest. Namida hupste verder, tot hij achter wat stenen zat en over de rand van het nest kon kijken als de Pteramon niet keek. 'Saffier?' riep hij zachtjes, hopend op een teken van leven.

Puttimon voelde de nagels van de Pteramon in haar lijfje prikken. Bij elke vleugelklap werd de pijn erger, maar daarna weer zachter. Ze probeerde zich om te draaien in zijn klauwen wat amper lukte. Ze zag nog net dat Namida hen achterna hupste. Hij hupste, hupste, de berg op. Het werd donkerder toen ze een doorgang inliep en wou piepen, maar ze wist dat de Pteramon haar misschien de dood in ogen zou laten zien. Ze wachtte, hoopte op hem. En ze hield haar vleugels voor haar oren toen de Pteramon een kreet slaakte. Auw, dat deed pijn. "Stop!" riep Namida, haar redder. Maar ze wist diep in haar hart dat ze geen kans maakten tegenover hem. Wacht. Hem? De Pteramon streek neer bij een nest. Háár nest. Ze zag twee Digi-eieren waarvan één open was gebroken, maar de Tsubomon die daar behoorde was verdwenen. Ze bleef stil zitten toen de Pteramon haar in het nest losliet van angst. De Pteramon gaf haar een duwtje in de rug en keek even naar haar vleugels. Ze snoof even waarna ze naar de andere eieren ging. "Saffier?" riep een stem van dichtbij, zachtjes. De Pteramon hoorde het niet en vanuit haar ooghoeken zag ze zijn paars met gele lijfje. Ze piepte even fluisterend naar hem en keek weer de Pteramon in haar ogen. Ze hield haar nauwlettend in de gaten. Net of er iets mis was... Iets mis! Dat was het! Saffier voelde al meer gewicht aan haar rechtervleugel. Ze keek over haar vleugel heen en zag dat een Tsubomon zich angstig vastklampte. Dat was het! Ze droeg zijn geur mee dus de Pteramon dacht dat zij haar dochter was! Ze schudde even zachtjes met haar vleugel en de Tsubomon landde netjes in het nest. De Pteramon hoorde een paar takjes van haar nest even kraken door de val en keek haar in de ogen aan. Ze snoof even en schoof het jong naar haar toe en haar van haar af. Ze ging haar niet aanvallen, niet omdat ze het niet kon, maar omdat ze er geen tijd voor had. Ze piepte even met een trillende stem als bedankt naar de Pteramon en sprong uit het nest, waarna ze bovenop Namida landde. Tenminste, landde? Ze vielen naar beneden richting de stenen ondergrond, maar net voordat ze de grond raakte pakte de Namida vast en gebruikte haar vleugels zodat ze een kleine seconde boven de grond bleven vliegen. Ze liet hem los waarna een plofgeluid weerklonk en hij weer met beide benen op de grond stond. Zijzelf zweefde nog een klein stukje verder zodat ze niet bovenop hem landde en uiteindelijk liet ze zichzelf ook naar beneden vallen. Weer klonk er een plofje waarna ze achterom keek en haar ogen de zijne weer kruisten. Ze piepte even en maakte met haar vleugel een gebaar naar de uitgang. Zodat ze hier wegkonden. Eindelijk. Dankzij hem had ze het gered. Zonder hem... daar wou ze niet aan denken. Niet nu. Nu wou ze de tijd die ze nog had met hem besteden. Saampjes.