I'm not scared... I guess

Een gele bol zachte vacht met een staart die nog groter was dan zijzelf keek nieuwsgierig rond op het kerkhof. Deze plek is niet eng! Dacht Alea, er is hier helemaal niets engs! Ze hupste wat verder en keek ineens om, omdat ze iets hoorde. Ze piepte zacht en angstig. Ik word gevolgd! Dacht ze, Ik weet het zeker! Ze bleef achterom kijken en hupste heel voorzichtig achteruit. Ze zag in de schaduwen van de grafstenen iets zitten. Waarom was ze hier naartoe gegaan?

Namida, net groter geworden, had de Overdell gevonden. Opnieuw wilde hij ontdekken, onderzoeken. Wat zou dat zijn? Het was wel donker en er waren veel enge schaduwen, die langs de grafstenen vielen en de doden leken op te wekken.. Namida slikte, maar ging door. Soms kwam hij op een takje terecht, maar het geluid maakte hem niet bang. Behalve dan.. dat het leek of iets hem achtervolgde. 'Daar iemand zijn?' vroeg hij zachtjes, niet blij met het duister. Hij was een wezen van het licht, wat hij in zijn Ultimate vorm ook zou worden. Waarom was hij hier? Zijn nieuwsgierigheid was niet echt.. handig, soms. Hij hupste wat achteruit, tot.. hij tegen iemand aanbotste en zich razendsnel omdraaide, nog net een gil binnen kon houden.